R.44

ROZDZIAŁ 44

  Mam go serdecznie dość! W ogóle się mną nie interesuje, za to w Dash wpatrzony jest jak w obrazek. Przecież je ze mną.. czy On mnie jeszcze kocha? Nieważne. Nie mam zamiaru się teraz tym przejmować, jak On ma mnie gdzieś, to ja go też.. ale do domu nie wrócę, muszę się gdzieś zatrzymać.. na jakiś czas.

- Bracket? - poczułam czyjąś dłoń na ramieniu, przeszedł mnie dreszcz - Co tutaj robisz sama w środku nocy? - pogodne oblicze perkusisty Metalliki natychmiast mnie uspokoiło

- Lars, wystraszyłeś mnie. Pokłóciłam się z Izzym

- O co poszło?

- Nie chcę teraz o tym rozmawiać.. wiesz, mam prośbę. Mogłabym u Was pomieszkać? Tak przez kilka dni?

- Wiesz.. - zawahał się. Byliśmy w parku, więc usiadłam na ławce, tej samej, na której zazwyczaj przesiaduję z Gunsami i Dash.

- Jasne, rozumiem. Nie chcę się narzucać, macie swoje życie, nie będę Wam dupy zawracać. Najwyżej pójdę gdzieś indziej, albo ostatecznie wrócę do domu..

- Nie, Brack jak dla mnie, to możesz zostać nawet na stałe, nie wiem jak James i Kirk, ale Oni też nie powinni mieć nic przeciwko.

- Serio? - przeniosłam wzrok na chłopaka, uśmiechnął się i wyciągnął dłoń w moją stronę

- Jak najbardziej. Chodź, pogadamy z chłopakami.. może jeszcze nie są zbyt pijani..

  - Żądam adwokata! - krzyknąłem zdenerwowany ciągłymi pytaniami gliniarzy

- Masz prawo do jednego telefonu - warknął starszy z policjantów, szarpiąc i pomiatając mną, wyprowadził moją skromną osobę na korytarz

- Ale nie znam żadnych adwokatów

- Ale czy ja Ci powiedziałem, żebyś po adwokatach dzwonił?

- No nie..

- No nie - powtórzył - Dzwoń gdzie chcesz, ale pamiętaj, że masz prawo tylko do jednego telefonu. Jak skończysz, to powiedz - podszedł do jakiegoś kolesia stojącego kilka metrów od telefonu, zostawiając mnie przy nim z szansą na rozmowę, która być może wyciągnie mnie z tego miejsca.

  - Dash, ej.. nie martw się - podałem zmartwionej przyjaciółce Jack'a Danielsa, o którego przed chwilą się domagała - Brack sama wróci, a Saul.. jego też pewnie wypuszczą

- Duff, ale.. skąd wiesz?

- Po prostu wiem - usiadłem na podłodze przy blondynce, oparła się o mnie.

* w tym samym czasie*

  - Będziesz spała u Larsa, On u Hammetta, wszystkim wszystko pasuje? - zapytał Hetfield, kończąc chyba kolejne piwo

- Pewnie - Kirk pokiwał głową - Ej, co?! Jak u mnie? A ja gdzie? - zamachał rękoma

- No z Larsem

- Co? - przerażenie widniało w oczach gitarzysty

- Spoko stary, nie chrapię - Urlich poklepał Hammetta po plecach - A jak nie będziesz mógł zasnąć, to Ci kołysankę zaśpiewam

- Chyba zawyjesz - zaśmiał się wokalista

- No chyba Ty! - oburzył się bębniarz

- Dobra, chodź Ty mój śpiewaku spać, bo zmęczony jestem, a nie mam zamiaru słuchać, jak mi się po pokoju pałętasz - chłopcy poszli do pokoju Kirka. Zostałam z Jamesem

- Brack, położylibyśmy Cię w salonie, chociaż.. może byłoby to trochę niekutturalne.. ale nam się kanapa ostatnio rozjebała.

- Spoko, szczrzeże mówiąc, mogłabym spać nawet na fotelu

- Nie pozwoliłbym na to, zresztą chłopaki pewnie też 

- Dzięki. Wiesz, jest jeszcze jedna sprawa..

- Jaka?

- Mogłabym wziąć prysznic? Muszę ochłonąć..

- Jasne, ale.. Ty nie masz ze sobą żadnych ubrań, nie? - przytaknęłam - Zaraz coś na to poradzimy. Poczekaj - podszedł do drzwi "pokoju nowożeńców".. znaczy.. sypialnię Hammetta miałam na myśli - Lars! Są gdzieś u nas jeszcze jakieś ciuchy tej Twojej byłej?

- Nie, zabrała wszystko - krzyknął - .. nawet to, co nie było jej - dodał ciszej po chwili

- Ok, to.. chodź - zaprowadził mnie do pokoju perkusisty, otworzył szafkę i zaczął szperać. Wyjął jakieś bokserki i koszulkę.. z logiem Metalliki oczywiście - trzymaj, idź do łazienki, zaraz przyniosę Ci jakiś ręcznik. Swoją drogą.. Dash nie chciałaby u nas pomieszkać?

- Nie wiem, czemu pytasz?

- Tak tylko..

  Siedziałam z przysypiającym McKaganem w salonie, Axl, Steven i pijany Izzy spali na górze. Raptem dźwięk telefonu przerwał wszechobecną ciszę. Podniosłam słuchawkę

- Słucham?

- Dash, śpisz? - usłyszałam niespokojny głos Hudsona

- Nie, Saul, powiedz mi, co się stało! Czemu jeszcze nie wróciłeś?

- Przesłuchiwali mnie. Jest Axl? Chyba potrzebny mi adwokat..

- Slash, co Ty zrobiłeś? - mój podniesiony ton wybudził basistę. Slash nie odpowiadał, więc pytałam dalej, za każdym razem, coraz bardziej nerwowo

- Dash, daj mi słuchawkę, ja z nim porozmawiam - powiedział blondyn

- Nie, chcę wiedzieć, co zrobił!

- Dowiem się i powiem Ci, co zrobił - Duff zabrał mi słuchawkę, poszłam do kuchni, zostawiając chłopaka, próbującego wyjaśnić sprawę Saula.

  Wyszłam spod prysznica, założyłam ciuchy Larsa i związałam włosy gumką. Później poczłapałam do pokoju Ulricha, rzuciłam się na łóżko i szybko trafiłam do krainy Morfeusza. Rano obudził mnie perkusista, mówiąc, że Dash przyszła i że mnie szuka.

  Nie mogę uwierzyć, że Saul zgwałcił tą dziewczynę, jak On mógł to zrobić? Przecież to jest straszne. Zawitałam z Adlerem do drzwi Metalliki, bo Izzy poprosił nas, żebyśmy poszukali Brack, a że nie było jej ani u Skid Row, ani w Rainbow, ani w Roxy, ani w żadnym innym miejscu, do których chodzimy, pomyślałam, że pewnie jest tutaj. No i się nie myliłam. Otworzył nam James

- Hej James, jest u Was może.. - zobaczyłam Brack wychodzącą z pokoju Larsa w jego koszulce i bokserkach (nie wiem, czy były jego, ale domyślam się, że tak) i oczywiście w jego towarzystwie

- Jest - odpowiedział wokalista

- Brack, martwiliśmy się

- Cześć, przepraszam. - odpowiedziała

- Izzy się martwił - oznajmiłam

- Jasne. Mam go w dupie!

- To pewnie się cieszy - rzucił Steven z szerokim uśmiechem

- Co?

- No przecież masz go w dupie, to się chłopak pewnie cieszy

- O Jezu, nie w tym sensie go mam! Steven, Ty po prostu głupi jesteś - walnęła blond perkusistę po głowie

- Czego Ty mnie bijesz? Ja się o Ciebie martwię, szukam Cię po całym L.A. a Ty tak mi się odwdzięczasz? Będziesz coś chciała.. zobaczysz, w niczym Ci już nie pomogę! - urażony perkusista odwrócił się tyłem do Bracket, która zażenowana zachowaniem Popcorna przejechała dłonią po twarzy. Spojrzałam na chłopaków, którzy nieco złośliwie się uśmiechali i przeniosłam wzrok na przyjaciółkę

- Brack, wracasz do domu?

- Nie będę tu mieszkać w nieskończoność.. - zaczęła. "Nie mamy nic przeciwko Twojemu mieszkaniu tutaj" jednogłośnie oznajmili chłopcy. "Ja też nie mam nic przeciwko.." przyciszonym, jakby przygaszonym głosem dodał nadal obrażony perkusista. - Ale.. jeśli Izzy naprawdę się martwił, to niech sam tu po mnie przyjdzie i mi to powie

- Jak chcesz, przekażemy mu to, prawda Steven? - zapytałam szturchając Adlera, który wgapiał się w coś z wielkim zainteresowaniem

- Co.. yy tak. Jasne. Ty przekażesz, Dash. Musimy iść - złapał moją dłoń i pociągnął za sobą, nawet nie zdążyłam powiedzieć Brack o tym, co zrobił Saul.

- Steven, o co Ci chodzi?

- Jedźmy do domu

- Coś się stało? - zapytałam otwierając drzwi samochodu

- Wydawało mi się, że widzę Jeremy'ego

- Co? - puściłam klamkę, drzwiczki trzasnęły nieprzyjemnie

- Chyba widziałem Jeremy'ego - powtórzył powoli

- Nie, na pewno nie, musiało Ci się przewidzieć. Nie teraz, myślałam, że już o nas zapomniał.. Musiało Ci się przewidzieć - mówiłam tak przekonująco, jak tylko mogłam, jakbym chciała wyprzeć ze świadomości jego istnienie, wymazać go z pamięci. Fakt jest taki, że chciałam i pewnie nie tylko ja.

_____________________________________

Kurde, no i znowu jakiś taki krótki wyszedł -.- Dzięki za wszystkie wejścia i komentarze (a tych jest już PONAD 300!) ;D Fajnie, że jesteście wyrozumiali i czekacie aż coś dodam :] <3

Sorry za błędy jak są, ale sprawdzałam tylko raz.. więc mogą się jakieś pojawić.

Dash.