R.16

ROZDZIAŁ 16

- Więc… od dzisiaj  śpisz u siebie?

- No tak, w końcu będziesz mógł się wyspać.

- No tak.. – weszliśmy na teren starej opuszczonej posiadłości. Opuszczona jest od dawna i raczej nikt się tam nie kręci.. tak nam się przynajmniej wydawało. Graliśmy w karty, rozmawialiśmy i piliśmy piwo.

- Słyszałeś to? – Dash usiadła bliżej mnie

- Co takiego? Nic nie słyszałem.

- Ktoś tu chyba jest.

- No jest.. my jesteśmy. – dziewczyna spojrzała na mnie z politowaniem

- Może już nie pij.

- Dlaczego?

- Mówię Ci, że ktoś jeszcze tu jest.

- Przesłyszało Ci się. Rozdawaj karty – Dash rzuciła mi karty, po czym wstała i rozejrzała się dookoła.

- Dash, no mówię Ci, nikogo oprócz nas tu NIE MA.

- Ciiicho bądź.  Jestem pewna, że nie jesteśmy tu sami.

- Jesteś chyba przewrażliwiona. Chodź grać. – dziewczyna wróciła na miejsce, nadal nerwowo się rozglądając.

  

- Dzień dobry, czy też dobry wieczór – Z ciemności wyłoniła się sylwetka oraz niski, męski głos. – Odruchowo wstałem i spojrzałem w stronę drzwi.

- Kogo to moje piękne oczy widzą, my się chyba znamy –tajemniczy mężczyzna podszedł do Dash i pocałował jej dłoń.

- Nie wydaje mi się – Dash gwałtownie cofnęła rękę i schowała się za mnie

- Nie pamiętasz mnie? – mężczyzna podszedł do okna i zaczął gadać coś sam do siebie.

- Duff.. to ten koleś – szepnęła dziewczyna

- Ale.. jaki koleś?

- No ten z parku

- Żartujesz

- No nie

- Czym zawdzięczam sobie Waszą wizytę?

- Wizytę? Myśleliśmy, że to miejsce jest opuszczone..

- Było.. było opuszczone. Teraz ja w nim urzęduję – powiedział mężczyzna zbliżając się do nas - Więc co tu robicie?

- Gramy w karty – powiedziałem z udawanym znudzeniem

- Świetnie, może mógłbym zagrać z Wami.. o pieniądze, co? – spojrzałem na przyjaciółkę, która nie wyglądała na zadowoloną i pokręciła głową,  cicho mówiąc „Nie”

- Dobry pomysł. Dash chodź tutaj

- Ja nie gram

- Dobra, jak chcesz. – mężczyzna rozdał karty

- Duff, chodźmy już

- Nie, jeszcze nie – powiedziałem kończąc kolejne piwo i przegrywając kolejne pieniądze.

- Duff chodź!

- No już idę.

- Zaraz, zaraz.. a pieniądze?

- Jakie pieniądze?

- Graliśmy o pieniądze – nerwowo odpowiedział mężczyzna

- Ah.. tak, pieniądze.. to jakoś się zgadamy i ja wszystko Panu oddam – powiedziałem pospiesznie zmierzając w stronę wyjścia.

- Nie tak szybko chłopcze.  – mężczyzna podszedł do nas i dotknął policzka, a później ust Dash – Kiedy zamierzasz mi je oddać?

- Jutro.. pojutrze.. no najpóźniej za miesiąc

- Nie chcę tyle czekać. Możesz zapłacić mi inaczej – mężczyzna spojrzał na Dash – Chyba wiesz, o czym mówię..

- Pojebało Cię człowieku? Dash idziemy – złapałem ją za rękę

- Ty idziesz, ale Ona nigdzie się stąd nie rusza

- Pewny jesteś? – chwyciłem ją mocniej i wybiegliśmy z budynku

- Dash, szybciej

- To może najpierw mi powiedz gdzie mam biec, bo nie za bardzo się w tym gąszczu orientuję !

-  Gdybym wiedział, gdzie to pewnie bym Ci powiedział. Ale nie wiem! W dzień jest tu jakoś inaczej.. jakoś tak przytulniej.

- Cicho,  chodź tu. – dziewczyna popchnęła mnie w krzaki.

- Dash, wiesz, ja Cię bardzo lubię, ale chcesz to robić w krzakach i to jeszcze w takim momencie? – Dash walnęła mnie po głowie . – Bądź cicho, przecież On tu gdzieś jest.

- Kto tu jest kochanie? – zza drzewa wyszedł nasz prześladowca

- Ja pierdolę, jaki psychol – pobiegliśmy w stronę bramy

- Kurwa! Zamknięta!

- Co? – Dash zapytała prawie płacząc

- Słuchaj, zaraz stąd wyjdziemy.. przejdziesz przez ten płot? – dziewczyna spojrzała przed siebie

- Nie dam rady, jest za wysoki.

- Dobra, poszukamy innego wyjścia – przebiegliśmy za drzewami

- Dash, skup się.. widzisz go gdzieś?

- Nie

- To dobrze, chodź. Tylko szybko. Tam jest niższe ogrodzenie.

- Ok. – podbiegliśmy do płotu

- Przejdziesz sama?

- Tak, raczej tak.

- Dobra, no to przełaź. Tylko proszę Cię, uważaj. – dziewczyna  wdrapała się na płot, ale kiedy z niego zeskakiwała usłyszeliśmy krzyk i zahaczyła ręką o coś ostrego. Jęknęła cicho.

- Coś się stało?

- Tak

- Poczekaj, już idę. – Miała rozciętą dłoń, łzy w oczach i szybko pobladła. Zdjąłem bandanę z jej głowy i zawiązałem jej dłoń.

- No kurwa nie!

- Co jest?

- Kolejny płot.. wyższy od tego

- Duff, idź ja tu zostanę

- Nie ma mowy! Albo idziemy razem, albo tu zostajemy.. może Cię podsadzę, co? Albo wejdziesz po tamtym drzewie – Dash weszła na drzewo, ja zaraz po niej. Wybiegliśmy prosto na drogę, prawie wpadliśmy pod samochód. Mężczyzna biegł za nami, a najlepsze jest to, że nie wiedzieliśmy, skąd On się tam wziął.

- Dzieciaki! Coś się stało? – kierowca ruchem ręki pokazał, żebyśmy wsiedli do samochodu.

- Proszę, niech Pani jedzie szybciej. – Dash odwróciła się do tyłu, mężczyzna biegł za samochodem.

- Dobrze. Ale możecie powiedzieć mi, co się stało?

- Byliśmy w tamtej melinie.. a później.. nieważne. – przez resztę drogi siedzieliśmy praktycznie w milczeniu, czasami tylko odpowiadaliśmy na pytania naszej – poniekąd - wybawicielki. Po niecałej godzinie kobieta zawiozła nas pod wskazany adres – do domu.

- Dziękujemy Pani, naprawdę. Uratowała nam Pani życie.

- Nie ma sprawy. Nie wiem co się stało, ale myślę, że powinniście pójść na policję. Trzymajcie się dzieciaki. – kobieta odjechała, a my weszliśmy do domu.

Oczywiście wszyscy już spali i nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, co się wydarzyło. Pomyśleliśmy, że skoro już śpią, to nie będziemy ich ( mam tu na myśli głównie Brack, bo Ona dzieli pokój z Dash)  budzić i opowiemy im wszystko jutro. Poszliśmy do mojego pokoju, porozmawialiśmy chwilę o tym zdarzeniu i poszliśmy spać. Znaczy Dash poszła. Ja nie mogłem zasnąć. Dręczyła mnie myśl, że ten psychol mógł nam coś zrobić i, że naraziłem ją na takie niebezpieczeństwo.