R.34

ROZDZIAŁ 34

- Jak było na koncercie?

- Co? Jakim.. ah koncert! Świetnie.. – powiedziałam zamyślona

- Ta.. nie wiedziałem, że Metallica gra koncert, poszedłbym

- Nie wiedziałeś? Przecież wszędzie o tym trąbili

- Jakoś nie słyszałem

  W aucie zapanowała niezręczna cisza, w dodatku staliśmy w korku, bo był jakiś wypadek. Mimo, że bolała mnie głowa ta cisza mnie dobijała.. no i ten korek. Myślałam, że zaraz nie wytrzymam i zacznę krzyczeć. Na szczęście Saul włączył radio. Leciała jakaś smętna piosenka, która najwyraźniej spodobała się gitarzyście, bo zaczął sobie nucić pod nosem i wybijać rytm o kierownicę czasem używając klaksonu

- Co to ma być?! Koniec już? – Slash zrobił smutną minę – A to taka fajna piosenka

- Fajna? Slash, prawie zasnęłam – oznajmiłam - A za nim prawie zasnęłam, PRAWIE (!) wpadałam w depresję!

- Przesadzasz

- Wcale nie

- Oj przesadzasz

- Nie – zaprzeczyłam i obróciłam głowę w stronę okna. Korek wydawał się być nieskończony, przed nami stało z trzydzieści samochodów, a przecież my tylko chcieliśmy kupić coś do picia, że też Hudson musiał wybrać sklep na drugim końcu miasta!

- Dash, co się stało?

- Nic, czemu coś miałoby się stać?

- Jesteś jakaś taka zamyślona, nieobecna.. Kurwa! Człowieku, przestań przyciskać ten klakson! Zaraz wszyscy ogłuchniemy! – Saul wychylił głowę przez okno i zaklął do kierowcy jadącego (w tej sytuacji, to chyba powinnam powiedzieć stojącego) za nami. Mężczyzna krzyknął coś ale posłusznie zostawił narzędzie tortur w spokoju. Bez słowa wpatrywałam się w gitarzystę. Slash wzrokiem próbował zmusić mnie do wyżalenia się, w radiu puścili utwór Metalliki

- Dash, powiedz mi co się stało – powiedział spokojnie

- James.. – zawahałam się, nie wiedząc, czy moje zachowanie, to całe zamyślenie, smutek jest adekwatne do tej sytuacji - James wczoraj zapytał, czy chcę z nim być, no i to było przed koncertem.. a po koncercie mnie pocałował       

- I..? Zgodziłaś się?

- Nie. Nie wiem, co mam robić

- Może za bardzo się tym przejmujesz? Ale wiesz co, spróbuję Ci pomóc, coś doradzić, podpowiedzieć..

- Świetnie.. Saul doradca – zaśmiałam się 

- Czujesz coś do niego?

- Czuję coś do każdego z Was

- A wiesz, że ja też? Wiesz, możesz spróbować, ale ja raczej jestem przeciwko

- Dlaczego?

- No bo Hetfield będzie Cię miał na wyłączność, a wtedy ja już nie będę mógł Cię przytulać i całować kiedy będę chciał – chłopak zrobił minkę dzieciaka, który zaraz miałby się rozpłakać i spojrzał na mnie słodko trzepocząc rzęsami 

- Głuptasie, będziesz mógł mnie przytulać, kiedy tylko będziesz chciał

- Ale i tak jestem przeciwko

- Całować też będziesz mógł, ale to już raczej nie w obecności Jamesa

- Dalej jestem przeciwny

- Czemu?

- Bo znam kogoś, kto kocha Cię bardziej i na pewno dłużej od Hetfielda – spojrzałam na Saula, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech spowodowany chyba tym, że korek w końcu się ruszył, a w radiu pojawiła się wiadomość o przyszłym koncercie Guns n’ Roses. Pomimo mojej rosnącej ciekawości, nie zapytałam o kogo chodzi, nie byłam nawet pewna, czy Saul sobie przypadkiem nie żartuje.

- Slash, mogliśmy jechać do sklepu gdzieś bliżej

- Fakt, stoimy w miejscu już.. – chłopak zaczął liczyć na palcach - z dwie godziny, albo i dłużej

- Jak tak dalej pójdzie, to do domu wrócimy chyba jutro. Swoją drogą, to niezły musiał być ten wypadek, skoro nadal jest korek

- Pewnie szukają części ciał tych ludzi, wiesz, czasami ręce leżą w całkiem innym miejscu niż nogi, mózg daleko od głowy, a flaki.. o flakach to nawet mówić nie będę – gitarzysta zapalił papierosa i zaczął bardzo intensywnie tłumaczyć, jak to jest z tymi ciałami. Tak się przy tym starał, że z ust wypadł mu ten papieros.. ostatni papieros, o czym oczywiście Saul nie wiedział. Wyrzucił go z auta, wsadził  dłoń do kieszeni swojej kurtki, nie znalazł jednak tego, czego szukał – Kurwa, pusto. Dash, masz fajki?

- Przecież wiesz, że nie

- Ale może jednak, co? Sprawdzę – zaczął obmacywać moje kieszenie

- Slash, przecież ja nie palę

- Ale czasami nosisz nam fajki – uśmiechnął się dalej grzebiąc w moich kieszeniach

- Ale dzisiaj nie mam

- Ale skąd wiesz? Ja poszukam

- Slash! Weź te łapy z moich kieszeni!

- Dobrze już, dobrze. Ale jesteś pewna..?

- Tak, jestem pewna

  Korek się ruszył. W końcu. Policja przepuszczała kolejne samochody, aż nadeszła nasza pora, mundurowy machnął ręką na znak, że możemy jechać, drugi jednak kazał nam się zatrzymać

- Kurwa, co znowu? – szepnęłam

- Nie wiem, ale jak mamy tu stać kolejne trzy godziny, to ja pierdolę. Idę piechotą – gitarzysta widząc idącego w naszą stronę policjanta pospiesznie zapiął pas, żeby nie było, że jeździ bez zapiętych pasów. Nie chciał dostać mandatu. Mieliśmy już wystarczająco dużo problemów. 

- Dzień dobry

- Raczej dobry wieczór – powiedziałam zirytowana

- Ah tak. Dobry wieczór. Nie jestem pewien, ale ja chyba.. pana skądś znam – mężczyzna zmarszczył brwi i dokładnie przyglądał się Saulowi

- Nie byłem karany! – tłumaczył się Hudson - Znaczy.. byłem, ale to drobne przewinienia.. – dodał cicho

- Zaraz, zaraz.. Ty jesteś Slash..! Czy Kirk? Zawsze mi się mylicie..

- Slash

- Od razu wiedziałem! – policjant oparł łokcie o okno naszego auta wpatrując się w Saula jak w obrazek i zawołał kolegę – Larry, Larry chodź tu szybko. Nie uwierzysz!

- Co jest? O rzesz w mordę! Kirk Hammett!

- Slash jestem..

- A.. no wiedziałem od razu

- Uhm

- Przepraszam bardzo, ale spieszymy się trochę. Możemy już jechać? – wtrąciłam

- Zaraz kurde. Spieszy Ci się gdzieś? – wrzasnął jeden z policjantów

- Tak. Właśnie powiedziałam, że nam się spieszy – mężczyzna tylko machnął ręką i dalej wpatrując się w gitarzystę zapytał, czy mógłby dostać od niego autograf

- Niestety, ale nakrzyczał Pan na moją przyjaciółkę. Był Pan dla niej niemiły, więc ja nie muszę być miły dla Pana

- Ale ja ją zaraz przeproszę. Przepraszam panienkę, naprawdę nie chciałem być niemiły..

- A daj spokój – powiedziałam cicho i zakryłam oczy dłonią

- Widzi Pan. Chyba nie wybaczyła. Przykro mi, ale Dash jest nieszczęśliwa, więc ja Pana też nie uszczęśliwię, nie zasługuje Pan na to.. Możemy już jechać? – Hudson położył ręce na kierownicy

- Nie! Zaraz, ja.. ja.. Emm jak Ona ma na imię? – policjant dyskretnie zapytał kolegę

- Dash..

- Dash – powtórzył cicho – A więc Dash.. mogę mówić do Ciebie po imieniu? Naprawdę przepraszam, nie chciałem na Ciebie nakrzyczeć. Po prostu jestem wielkim fanem Kirka..

- Slasha.. – szturchnął go łokciem kolega

- Slasha. Jestem wielkim fanem Slasha. Jestem podekscytowany i szczęśliwy, przepraszam, naprawdę – powiedział skruszony mężczyzna

- I co Dash, wybaczysz? – Saul uśmiechnął się patrząc na mnie. Milczałam przez chwilę

- A jak wybaczę to będziemy mogli w końcu stąd odjechać?

- Będziemy mogli? – Slash odwrócił głowę w stronę policjantów

- Jasne! Dać Ci kartkę?

- Mogę Ci się na czole podpisać jak chcesz

- Nie, to ja pójdę po kartkę

- I długopis! – krzyknął gitarzysta. Mężczyzna wrócił z notesem i długopisem

- Proszę.- podał notes i długopis – Przypominam, iż mam na imię Larry. Pączek, chcesz autograf, co nie?

- Pączek? – szepnął Slash. Zaśmiałam się cicho

- Phh, pytanie. Pewnie, że chcę

- Dobra, już.. dla Larry’ego i Pączka. To my już będziemy jechać

- Zaraz, ale jeszcze autografy dla mojej żony, mamy.. i babci – Larry oddał gitarzyście długopis – i dla brata Pączka

- Właśnie, właśnie! Dla mojego brata – Saul westchnął i niechętnie zabrał się do podpisywania kartek. Pączek opierając się o okno, zajrzał do samochodu. Slash dał mu notes i długopis

- Mogę..?

- Ale.. co?

- Dotknąć.. – gliniarz przymierzył rękę, by dotknąć loków Hudsona, ten odchylił głowę i spojrzał na mężczyznę, jak na wariata – Proszę – powiedział błagalnie

- Dobra, ale szybko. Dwie sekundy i zabierasz tą łapę z mojej głowy! – policjant pokiwał głową i zaczął tarmosić włosy mojego przyjaciela

- Dwie sekundy już minęły!

- Ale.. daj jeszcze, Ty masz je na co dzień!

- Kup sobie perukę!

- Ale to nie to samo

- W dupie to mam! Zostaw moje włosy wariacie! Co za popieprzony człowiek! – oburzył się Slash

- No już, zostaw Slasha. Zostaw go! – Larry odciągnął kolegę od samochodu i kazał nam jechać

- Kurwa, jaki psychol – patrzyłam na wkurzonego a zarazem rozbawionego Slasha, nadal nie mogąc uwierzyć w zachowanie tego policjanta – Jeszcze trochę i wyrwałby mi wszystkie loki!

- Rzeczywiście popieprzony. Czekaj, Boże, co On Ci zrobił z tymi włosami.. – próbowałam jakoś uporządkować roztrzepane włosy przyjaciela

- Aż tak źle? – zawył Slash

- Nie, jest prawie dobrze, tylko.. o, ten lok na prawo, ten na lewo.. no i jest świetnie! Znów jesteś piękny – uśmiechnęłam się

- Dzięki Dash. A może.. – gitarzysta zjechał na pobocze - nie będziemy jechać do tego sklepu, co? Może.. zostaniemy tutaj i .. – chłopak spojrzał na mnie uśmiechając się niepewnie

- Może co?

- No wiesz.. – Hudson zbliżył się do mnie chcąc mnie pocałować

- Nic z tego Saul. Nie po to stałam w tym korku całe jebane trzy godziny, żeby teraz się pieprzyć i to w samochodzie! Mieliśmy zrobić zakupy..

- Chrzanić zakupy. Dash, nikt nas nie zobaczy, ciemnio jest, prawie nie jeżdżą tu samochody - zachęcał – no proszę

- Saul, ale o co Ty mnie prosisz? Zwariowałeś?

- Nie, dlaczego? – uśmiechnęłam się tylko, nawet nie wiedziałam co mu odpowiedzieć – Skoro masz być z Jamesem, taka okazja może się już nigdy więcej nie powtórzyć.. – chłopak ponownie zbliżył się do moich ust, zatopił dłoń w moich włosach i lekko musnął moje wargi

- Slash..

- Co? – zapytał, po czym mnie pocałował. Odepchnęła go, sama nawet nie wiem dlaczego, tak jakoś odruchowo

- Nie Slash, jedziemy do sklepu.. też sobie miejsce wybrałeś – śmiejąc się spojrzałam przez okno

- A później?

- Co później? – chłopak szczerząc się spojrzał na mnie, dobrze wiedziałam o co mu chodzi - Pomyślę.. jedźmy już.
_____________________________

Dziękuję za wszystkie komentarze, które się ostatnio pojawiły.. chociaż przyznam, że jakoś ich mało.. nieważne. Cieszę się, że chociaż tyle ;D 

Dash.