R.41

ROZDZIAŁ 41

 - No kurwa! - jęknęłam z bólu, chociaż może bardziej ze strachu. Skaleczyłam się krojąc tą pieprzoną cebulę

- Pokaż - Sebastian podszedł bliżej, by sprawdzić skaleczenie. Prawie natychmiast cofnęłam rękę i włożyłam uszkodzony palec do ust. Chłopak uśmiechnął się i odgarnął kosmyki włosów opadające mi na oczy - Słodka jesteś. Nic Ci nie będzie sierotko

- No jak mi nic nie będzie?! Sebastian, ja krwawię!

- Oj, jak chcesz, to pocałuję.. będzie mniej bolało - zaśmiał się nieco ironicznie

- Spieprzaj

- Daj, dokończę, a Ty sobie usiądź - zabrał mi nóż. Usiadłam na szafce przy zlewie. Pierwszy raz widziałam SEBASTIANA BACHA krojącego cebulę. W ogóle krojącego cokolwiek! Sprawnie mu to szło

- Dobrze Ci idzie, może mnie zastąpisz?

- O nie, nie, nie (!) ręki sobie nie ucięłaś, więc obiad zrobić możesz - zrobiłam minkę typu "głodne dziecko z Afryki prosi o kanapkę" i zatrzepotałam rzęsami

- Dash..

- Słucham?

- Nie patrz tak na mnie

- Ale jak?

- Jak głodne dziecko z Afryki, proszące o kanapkę

- Ale ja nic takiego nie robię

- Jasne.. o kurrrwa, mocna ta cebula - z jego oczu zaczęły lecieć pojedyncze łzy

- Sebastian, ale nie płacz. Przecież to ja się skaleczyłam, nie Ty

- Nie płaczę. To ta cebula cholerna!

- Oj, poczekaj, dam Ci chusteczkę

- Dash, nie wkurwiaj mnie

- Ale co ja Ci robię? Chusteczkę chcę Ci tylko dać

- Dash, możemy porozmawiać? - McKagan wszedł do kuchni

- Nie

- Dash, proszę kurde posłuchaj mnie

- Nie!

- No to nie - warknął i wściekły rzucił się na kanapę zapalając papierosa.

  Ja nie rozumiem, dlaczego Ona taka jest? Czemu nie chce mnie wysłuchać? Niedawno wszystko było w porządku, a od tej całej sprawy z Jeremym wszystko się pieprzy. I Oni się kuźwa dziwią, że ja tyle piję. Nie chcę jej stracić, a czuję, że Dash się ode mnie oddala. Martwi mnie to, bo.. bo jej potrzebuję.

  - Dash, czemu Duff taki podkurwiony chodzi? - weszłam do kuchni czując zapach jeszcze gorącego sernika

- Zapytaj go

- Pokłóciliście się?

- Nawrzeszczał na mnie

- Dlaczego?

- Bo się o niego martwię

- Co? - ktoś zadzwonił do drzwi. Dash pobiegła je otworzyć

- Cześć James

- Cześć - pocałował ją w policzek - Nie wziąłem ze sobą chłopaków, bo jakby to powiedzieć.. no nie nadawali się na odwiedziny

- Mhm.. ale pogodzili się?

- Tak

- To dobrze. Chłopcy są na górze, jak chcesz, to idź do nich

- Posiedzę z Duffem

- Lepiej nie. Jest wkurwiony, nie chcę, żebyście się pokłócili

- Aha, no ok. To idę na górę

- Ok. Zejdźcie za jakieś piętnaście minut - Hetfield poszedł na górę, blondynka wróciła do kuchni i zastała mnie z nożem i talerzem nad ciastem

- Brack! No co Ty robisz, najpierw obiad

- O Jezu.. serniczku, obiecuję, ja do Ciebie wrócę.

  - Steven! Mary przyszła - Dash wpadła do mojego pokoju

- To co robimy? Dash, pomożesz mi?

- Jasne, tylko powiedz, co mam robić

- No udawać moją dziewczynę, tylko tak, żeby uwierzyła. Chodź - złapałem ją za rękę i pociągnąłem na dół. Reszta zespołu oraz James i Seba zeszli za nami. W salonie Brack zagadywała kobietę i próbowała wyrwać McKaganowi wódkę, bo znowu by się idiota upił.

- Cześć kochanie - Mary dosłownie rzuciła mi się na szyję

- Witaj Mary, usiądź. Musimy porozmawiać - próbowałem być jak najbardziej poważny (a z moją naturą to cholernie trudne). Usiedliśmy przy stole, wcześniej poprosiłem Dash, żeby usiadła obok mnie. Mary siedziała dokładnie naprzeciwko.

- Tak Steven, masz rację. Musimy porozmawiać. Mam dwie wiadomości: dobrą iii.. i lepszą! Od której zacząć?

- Od lepszej

- Musimy szybko wziąć ślub

- Co?! Jaka jest ta dobra? - zapytałem przerażony. Ja nie chcę się żenić.. nie teraz, za młody jestem!

- Steven, kochanie.. ja chyba jestem.. jestem w ciąży

- Nie ze mną

- Skarbie, co Ty mówisz?

- Przecież ja nawet nie uprawiałem z Tobą seksu, kobieto, zastanów się! - z "radości" aż zamachałem rękami

- Steven, pewny jesteś, że nie?

- Nie wiem - niepewnie i z drżącym głosem odpowiedziałem na pytanie Axla - Ale Mary, ja też mam dla Ciebie dwie wspaniałe (!) wiadomości

- Jakie?

- A od której zacząć.. od dobrej, czy lepszej?

- Hmm, może od.. zacznij od dobrej, kochanie

- Dobra, to Dash i ja bierzemy ślub - Sebastian, mało wtajemniczony w nasz plan prawie zakrztusił się Danielsem, przy czym (niechcący oczywiście) opluł Izziego

- Co?

- No tak. A wiesz, jaka jest lepsza?

- Że to żart?

- Nie. Dash jest w ciąży.. będziemy mieli dziecko.. ja i Dash, nie ja i Ty - pocałowałem McRivery namiętnie, tak namiętnie, jak tylko potrafiłem

- To ja.. pójdę po ciasto - Dash wstała i rozkojarzona poszła do kuchni, po chwili słychać z niej było głośny śmiech.

- Pójdę zobaczyć, co z Dash - polazłem do kuchni, dziewczyna siedziała na krześle i próbowała powstrzymać napady śmiechu

- Ślub, dziecko? Steven, co Ty wymyślasz? Oryginalniej nie mogłeś?

- Dash, proszę Cię, bądź wiarygodna. Pokaż, że chociaż trochę mnie kochasz.

- Jasne - wyszła z kuchni. Chłopaki od razu rzucili się na sernik, który przyniosła. Tylko Duff siedział spokojnie wpatrując się w blondynkę - Steven skarbie, idziesz?

- Idę, idę - objąłem McRivery i znowu pocałowałem

- Ja nie wierzę, że Wy jesteście razem. Wkręcacie mnie?

- Nie, dlaczego? - moja ręka powędrowała niżej i zaraz usłyszałem, jak Dash szepcze mi do ucha

- Adler , weź łapę z mojego tyłka jeśli możesz

- A muszę? Mamy być wiarygodni - uśmiechnąłem się. Duff, klnąc coś pod nosem polazł na górę

- Stevenku, wkręcasz mnie. Przyznaj się.. wiesz, że Cię kocham, zaplanowałam już nasz ślub, naszą noc i podróż poślubną

- Ale ja żenię się z Dash!

- Kłamiesz

- Nie Mary, bierzemy ślub. Chciałam powiedzieć Ci o tym rano, ale pomyślałam, że dobrze by było, żeby Steven też przy tym był

- Nie wierzę.. i Dash naprawdę jest z Tobą w ciąży? Jak to możliwe? - kobieta wstała przesadnie wymachując rękami (uderzając przy tym śmiejącego się do rozpuku Axla)

- Mary, co ja mam Ci powiedzieć, jak dziecko spłodziłem? Nie wiesz, jak to się robi?

- Doskonale wiem jak. Mam nadzieję, że to tylko Twój mały skok w bok i do mnie wrócisz, bo ja Cię naprawdę kocham

- Nie wrócę, bo Cię NIE KOCHAM! A poza tym, nie można wrócić do kogoś, z kim się nawet nie było

- Przemyśl to wszystko jeszcze, skarbie. Daj znać, jak już się dowiesz, co do mnie czujesz, cześć - Mary wyszła trzaskając drzwiami - I pamiętaj - wróciła na chwilę - o NASZYM dziecku. Ślub w następną sobotę -wyszła.

- Jasne, weź Ty idź lepiej do lekarza, to pewnie jakieś zatrucie, czy coś. Ty za stara jesteś, żeby dziecko urodzić!- wrzasnąłem

- Do you need some time.. on your own. Do you need some time.. all alone. Everybody need some time.. on their own. Don't you know you need some time.. all alone. - wszyscy patrzyliśmy na Rose'a, który zasiadł do fortepianu i zaczął śpiewać - Kartka, kartka i długopis! - wrzeszczał szukając czegoś do pisania. Podszedł do Stradlina i wygrzebał z jego kieszeni jakiś kawałek kartki i długopis. - Uff.. prawie zapomniałem, co śpiewałem

- Haha, co Ty Axl, balladkę piszesz? - Slash śmiał się czytając tekst przed chwilą napisany przez rudzielca

- Śmiej się, śmiej. A ja Wam mówię, że to będzie nieśmiertelne

- Oczywiście Axelku, oczywiście..

- Axl ma rację, to będzie nieśmiertelne - zapewniała Dash - naprawdę, zobaczycie.

- Kurwa, wkurwiłem się przez tą psychopatkę. Dash, skoro już jesteś moją dziewczyną, niedługo weźmiemy ślub i przywitamy na tym okrutnym świecie nasze dziecko, to chyba możesz pomóc mi odreagować, prawda? - śmiejąc się zaciągnąłem przyjaciółkę do swojego pokoju.

  - Slash, nie uważasz, że to dziwne?

- No. Ale co?

- No to, że nawet za Adlerem latają laski, a ja jestem sam..

- Axl, ale za Adlerem nie latają laski, to tylko jedna kobieta, podkreślam: KOBIETA, po czterdziestce! A poza tym, zobacz, tylko Izzy ma dziewczynę, chłopcy z Metalliki i Skid Row są sami, tak jak my. Tak jest nawet fajnie, robimy co chcemy, nikogo nie musimy się słuchać, no może poza Dash i Bracket, no i tylko Stradlin czasami prawi nam morały a jak chcemy pobzykać, to możemy iść na dziwki.

- Saul, zaktualizuj dane

- Ale..

- Snake ma dziewczynę

- Tak? Ciekawe.. która to?

- Ta.. czekaj, jak Ona się nazywa.. Anastasia chyba. Ona pracuje w klubie ze striptizem, tym co..

- Wiem w którym - przerwał mi gitarzysta - Wiesz co, przypomniało mi się, że muszę coś załatwić. Będę wieczorem. - Hudson w pośpiechu wybiegł z Hellhouse. Zajrzałem do Duffa, ale zaczął na mnie krzyczeć i rzucać we mnie różnymi dziwnymi przedmiotami, to wyszedłem. Z pokoju perkusisty słyszałem ciekawe dźwięki, więc tam też zajrzałem.

  Mizialiśmy się na łóżku i nagle usłyszeliśmy krzyki basisty, wrzeszczał coś, że odchodzi z zespołu, że się wyprowadza, Axl próbował go uspokoić, ale spotkał się tylko z wyzwiskami pod swoim kątem. McKagan pokrzyczał trochę i zamknął się w pokoju trzaskając drzwiami.

- Co Wy robicie? - Rudy uchylił drzwi przerywając nam zabawę

- Ćwiczymy.. tak gdyby Mary miała jakieś wątpliwości

- A może się przyłączysz? - zapytałem.. kurwa, trochę jak jakiś gej

- A mogę?

- No pewnie Axelku, przecież Ciebie trzeba pocieszyć. Słyszeliśmy o czym gadałeś z Saulem - Dash przyciągnęła Rose'a bliżej łóżka, trzymając go za rozpiętą koszulę i powoli zbliżała się do jego ust, chłopak chwycił ją mocniej, zatopił dłoń w jej długich, blond włosach i pocałował.

- Ej Axl, ale ja też tutaj jestem - oburzyłem się

- Sorry Adler, ale Ciebie nie pocałuję, nie podobasz mi się

- Ale Dash przecież może

- Sorry, zajęta jestem - powiedziała przerywając całowanie Rose'a i dobrała się do jego rozporka

- Nie znudził Ci się jeszcze? Ostatnia noc Ci nie wystarczyła? Może chcesz spróbować czegoś nowego, co Dash? Obiecuje, że nie pożałujesz - zachęcałem. Dziewczyna jednak wydawała się być zainteresowana tylko wokalistą - Czemu kurde?! A ja się tak napaliłem. Co On ma, czego JA, STEVEN ADLER PERKUSISTA nie mam?

- Nie no Adlerku, niczego Ci nie brakuje - McRivery usiadła na łóżku, zaczerwieniłem się

- Pomyślałem to, czy powiedziałem?

- Powiedziałeś Stevenku - zbliżyła się do mnie i delikatnie musnęła moje usta

- Ej, co Wy.. beze mnie się bawicie? - Rose, który do tej chwili się nam przyglądał zamknął drzwi, wskoczył do łóżka i dobrał się do półnagiej Dash.

  Przyszedłem pod posiadłość Skid Row i trochę niepewnie zapukałem do drzwi

- Anastasia? Cześć, ja jestem kolegą Snake'a.. - otworzyła mi dziewczyna o czarnych włosach, niska, szczupła, trochę zaspana, nawet nie próbowała być miła

- Ale Dave'a nie ma

- Ale ja przyszedłem do Ciebie.. mogę wejść?

- Jeśli to coś ważnego.. właź - niechętnie wpuściła mnie do domu. Trochę mnie to zdziwiło, przecież mnie nie zna, w domu nie ma Sabo ani reszty zespołu..

  Od dwudziestu minut stoję pod prysznicem. Boże, co ja w ogóle ze sobą robię? Kochałam się jednocześnie z Axlem i Stevenem.. chociaż Adler stwierdził, że wolę Rose'a i mało się udzielał, więc można powiedzieć, że z nim niczego takiego nie zrobiłam. Ale to nie zmienia faktu, iż czuję się jak tania dziwka. Zwykła, mała kurwa..

  Wybiegłem z chaty Skid Row i zapaliłem papierosa, którego i tak zgasił mi deszcz, który przed chwilą rozpadał się na dobre. Źle się czuję z tym, co zrobiłem.. nie powinienem, ale skoro Sabo zgwałcił Dash, to ja też mogłem skrzywdzić jego dziewczynę, co prawda Anastasia nie jest niczemu winna, ale taka jest cena bycia z takim chujem, jakim jest Dave. Normalnie przecież bym tego nie zrobił, ale emocje i nerwy mnie poniosły, nie panowałem nad sobą. Kurwa, żałuję! Ale czasu nie cofnę, szkoda tylko, że ucierpiała osoba, która nie zrobiła nic złego. Znalazłem budkę telefoniczną i zamówiłem taksówkę. Piętnaście minut czekania w deszczu zdawało się trwać wiecznie. Przemoczony usiadłem na tylnym siedzeniu samochodu, podałem kierowcy adres, przyłożyłem policzek do zimnej szyby i patrzyłem jak tańczą na niej krople deszczu. Po całym ciele przeszedł mnie dreszcz. Na ulicach prawie nie było ludzi, ci którzy byli uciekali przed deszczem. No a mnie dopadła melancholia i cholerne poczucie winy. Chyba jeszcze nigdy się tak beznadziejnie nie czułem.

  Wparowałem do łazienki. Stamtąd Dash uciec mi nie mogła. Siedziała w ręczniku na podłodze.

- Duff! Zajęte, nie widzisz? - zapytała z pretensją

- Widzę. Celowo tu wszedłem, stąd mi nie uciekniesz. Musimy porozmawiać

- Nie chcę

- Dash. Co Ty robisz, co? - usiadłem obok dziewczyny, opierając się o ścianę

- O co Ci chodzi?

- O co mi chodzi? - wstałem i spojrzałem w lustro - Zachowujesz się jak dziwka. Wdzięczysz się do Jamesa i Seby, pieprzysz się z Axlem i prawdopodobnie z Adlerem, chuj wie z kim jeszcze!

- Naprawdę tak myślisz? Uważasz, że zachowuję się jak dziwka?

- Tak - odpowiedziałem stanowczo, zaczęła płakać - Jezu Dash, nie chciałem. Przepraszam, nie płacz - stałem nad nią nie wiedząc jak zareagować, podejść i przytulić, czy zostawić w spokoju?

- Ale.. Ty masz rację. Zachowuję się jak dziwka.

- Dash, ja wcale tak nie uważam. Nie wiem, czemu tak powiedziałem. Zapomnijmy o tym, ok? Przepraszam.. za to i za to, że Cię okłamałem

- O czym Ty mówisz? - uniosła głowę i spojrzała na mnie marszcząc brwi

- O heroinie. Brałem jak Cię nie było.

__________________________________

Dobra, miało być dłuższe, ale brat mnie pogania, żebym go na kompa wpuściła -.- Nie mam pojęcia, czy się Wam spodoba. 

btw Julia - Ty naprawdę na ładne liczby u mnie trafiasz. Jeden z Twoich komentarzy jest setnym na moim blogu  ;D

Coś jeszcze miałam napisać, ale zapomniałam.. to przez brata xD 

Aa no i dziękuję za komentarze (28 pod jednym rozdziałem to coś naprawdę dla mnie WIELKIEGO) ;D ;*