R.45

ROZDZIAŁ 45

- O kurwa, więcej tyle nie piję.. - podnosząc się z łóżka, powiedziałem do Axla siedzącego w moim pokoju. Właśnie, co On tu robi do cholery? Nie zapraszałem go, a siedzi tu już z pół godziny!

- Nieźle się wczoraj urżnąłeś - oznajmił rudowłosy chłopak, siedzący na krześle

- Bywało gorzej. Dash i Steven już wrócili?

- Tak - odpowiedział krótko, nie spuszczając ze mnie wzroku. Z trudem wyszedłem z pokoju

- Izzy, czekaj - Rudy poszedł za mną. Dash i Adler siedzieli w salonie dyskutując, kiedy mnie zobaczyli, przerwali rozmowę.

- Co jest? Znaleźliście Brack? - zapytałem wchodząc do kuchni. Blondynka i Popcorn wymienili porozumiewawcze spojrzenia i kiedy wróciłem do salonu, Dash zaczęła niepewnie

- Tak..

- Świetnie! - wrzasnąłem, karcąc się chwilę później za zbyt głośny okrzyk. Położyłem palce na skroniach, rozmasowując je - Gdzie jest?

- Wiesz, nie było jej w Rainbow, ani w Roxy..

- Dash, do rzeczy. Gdzie jest moja Bracket?

- U Metalliki

- Gdzie?!

- Dobrze słyszałeś, u Metalliki - powtórzyła dziewczyna

- Ale.. jak to? Rozmawiałaś z nią?

- Rozmawiałam

- Co powiedziała? - zapytałem trochę wystraszony tym, że moja dziewczyna spędziła noc z chłopakami z Mety

- Że jeśli naprawdę się martwiłeś to.. - zaczął Adler

- Martwiłem

- To idź po nią! - dodał zacieszając

- No to idę - poczłapałem na górę, by skompletować garderobę, wróciłem na dół i wyruszyłem z Hellhouse.

  Siedziałam z Adlerem w salonie, Izzy przed chwilą wyszedł z domu, Slash siedzi w areszcie, Duff na górze a Axl się gdzieś zapodział. A przecież jeszcze niedawno tu był. Ten chuj to znika i pojawia się jak murzyn na przejściu.

- Steven - zaczęłam niepewnie, przerywając ciszę, która ogarniała cały salon, o ile nie całe Hellhouse - to nie mógł być Jeremy, prawda?

- Nie wiem Dash, możliwe, że mi się poprostu przewidziało, może to nie był On.. nie wiem - zadzwonił telefon - No co znowu?! - chłopak podniósł słuchawkę - No.. o Jezu, Mary? Czego Ty ode mnie chcesz, kobieto?! Jaką randkę, popieprzyło Cię? Daj mi spokój! Jezu.. no dobra - smutny odłożył słuchawkę - Duff! - zawołał. Basista zbiegł na dół

- No, co chcesz Steven?

- Co powiesz na randkę?

- Z Tobą? Steven, pedale! Nie ma mowy!

- Oj, chyba nie jesteś w jego guście, Stevenku - pomyślałam uśmiechając się do siebie

- Duff, debilu. Nie ze mną, znaczy.. w sumie to ze mną też.. w pewnym sensie

- Zaczynam się bać, ale mów dalej - McKagan usiadł na kanapie obok mnie

- Ok. Więc dzwoniła ta wariatka, Mary i wymyśliła, że musi ze mną pogadać i w tym celu chce iść ze mną na randkę. A że jesteście moimi przyjaciółmi i ja Was bardzo kocham i nie chce iść z nią sam, to chcę Wam zaproponować podwójną randkę. Co Wy na to?

- Zwarowałeś, nie? Ty to masz zryty łeb - zaczęłam się śmiać

- Nie Dash, nie zwariowałem, ale mało mi do tego stanu brakuje, dlatego proszę Was.. no chodźcie ze mną na tą cholerną randkę! - powiedział błagalnie, klękając przed nami

- Ja nie mam nic przeciwko, mogę iść - bez większego namysłu odparł gitarzysta

- McKagan, kocham Cię, skarbie! - perkusista dosłownie rzucił się na Duffa i zaczął go całować po policzkach, czole, dłoniach i gdzie się jeszcze dało - Dash, proszę. Wszystko zależy od Ciebie, pójdziesz?

- Hmm.. - udawałam, że bardzo, bardzo mocno się zastanawiam - a mnie też tak będziesz całował?

- Tak!

- A postawisz mi pomnik?

- Tak!

- No to myślę, że ostatecznie mogę się zgodzić

- No - krząknął McKagan, zatrzymując Popcorna, pchającego się z ustami w moją stronę - To o której ta randka?

- Za 45 minut

- Tak wcześnie?! - krzyknęłam chórem z basistą

- No później, to Ona śpi

- Ok, ale.. - zaczęłam nerwowo - w co ja się ubiorę?!

- No i się zaczęło.. - cicho odparł gitarzysta

- Nie musisz się stroić - odpowiedział perkusista

- A zobacz, Steven nie ma problemu, jak go znam, to się nawet nie przebierze

- Bingo, McKagan! A co się będę stroił. Dla Mary? Nawet się nie umyję - zacieszając, skorzystał z faktu, że Duff wyszedł do kuchni, dosłownie przyssał się do mojego policzka

- Fuu, no Steven! Obśliniłeś mnie chuju! - wrzasnęłam, basista wybiegł z kuchni grożąc perkusiście nożem

- Steven, nie przysysaj się tak do niej, bo powiem Mary, że ją zdradzasz

- Pierdolić to, mam ją gdzieś - perkusista ponownie się do mnie przystawiał, ale zakryłam się poduszką, którą chcąc nie chcąc, pocałował

- Steven, daj spokój. Idę się jakoś ogarnąć, bo widzę, że zostało nam jakieś pół godziny

- Idę z Tobą Dash - McKagan wyruszył za mną.

  Mam nadzieję, że Brack jest u chłopaków i wróci do domu. Kurwa, stoję pod ich chatą 10 minut i boję się zapukać. Nie wiem, czego mam się spodziewać.

- Cześć.. Izzy. Co Ty tu robisz? - zapytał wychodzący z domu Kirk

- Stoję - odparłem - Jest u Was Bracket?

- Jest. Zawołać ją? - kiwnąłem głową, gitarzysta zaczął wołać dziewczynę

- Kirk, czemu się tak drzesz? Stoję z 3 metry od Ciebie

- A, sorry Brack. Do Ciebie - wrócił do domu, zostawiając nas samych.. pod drzwiami, no pełna kultura.

- Hej kochanie - zacząłem niepewnie, nawet nie patrząc jej w oczy - Przepraszam. Wrócisz do domu?

- Ty w ogóle wiesz, za co mnie przepraszasz? - fuknęła, krzyżując ręce

- Tak. Za moje wczorajsze zachowanie. Wybaczysz mi to?

- Nie wiem

- A wrócisz do domu?

- Nie - odpowiedziała stanowczo

- Ale skarbie.. - powiedziałem załamującym się głosem. Ale nie, nie zamierzam płakać

- Nie Izzy, nie wrócę do domu.. a przynajmniej na razie nie zamierzam wracać. Cześć - przerwała mi, odwróciła się i znikła za drzwiami. Świetnie, znowu wszystko się pierdoli. Brack ma mnie chyba dość, Slash siedzi w areszcie, a do Stevena przyjebała się ta cała Mary.. chociaż to jest akurat całkiem zabawne. No i jeszcze ten wszechobecny Jeremy. Nigdy nie wiadomo, gdzie i kiedy się skurwiel pojawi. Pierdolę to wszystko, idę do domu. Ale ja tu jeszcze wrócę

- Wrócę po Ciebie Brack, słyszysz?! Wrócę.. - kurwa, pomyślałem to, czy powiedziałem? W ogóle, czemu Ona była w ubraniach Ulricha?

  - Zajebiście, można powiedzieć, że idę na randkę z Dash. Szkoda tylko, że to wszystko takie ustawione, wolałbym randkę bez tych popierdoleńców.

- Duff, mówiłeś coś? - McRivery weszła do pokoju

- Nie, znaczy.. nie. Ja tak tylko do siebie - odpowiedziałem zmieszany

- Aha. Chodź już, Mary przyjechała.

- Świetnie. Ale nie jedziemy wszyscy jednym samochodem, nie? - zapytałem podążając za blondynką

- Nie wiem. My chyba pojedziemy moim, a Steven z Mary

- Co ja z Mary? - zapytał zdezorientowany perkusista

- Jedziesz z nią samochodem

- No, a Wy z nami

- Nie, my jedziemy moim..

- No Dash, nooo.. Nie róbcie mi tego

- Ale Stevenku, my Ci nie będziemy przeszkadzać - odpowiedziałem zacieszając

- Pierdol się wielkoludzie! - warknął

- No, no kurduplu. Uważaj na słowa - powiedziałem czochrając jego pudlowatą fryzurkę

- Bo co? Weź te łapy - zamachał rękoma

- Bo na randce będziesz całkiem sam ze swoją ukochaną Mary

- Dobra, dobra Duff, przepraszam. Chodźmy już - wypchnął nas z Hellhouse.

  Nie no kurwa, ja tu chyba pierdolnę, no zwariuję i jeszcze kogoś niechcący zabiję. Nawet mnie nie karmią chamy jedne, a tym razem nie ma Kirka, który mógłby się ze mną podzielić batonikiem. ZDECHNĘ.. zdechnę.. zdechnę z głodu kurwa! I czemu siedzę za kratkami? Przecież nie mają żadnych dowodów, mogliby mnie wypuścić z tego cholernego aresztu! W sumie dobrze, że to tylko areszt a nie prawdziwe więzienie, tylko czemu wepchnęli mi tu jakiegoś obłąkanego skurwiela? Całe życie z psychopatami. W domu Axl, tutaj.. no właśnie, jak On się w ogóle nazywa?

- Ej Ty, jak masz na imię? - zapytałem odchodząc od drzwi. Szczerze mówiąc, trochę się zdziwiłem, że tak łatwo mi poszło, przecież nic nie piłem i tak od razu, bez jakiegoś większego zastanawiania się, zagadałem i to do PSYCHOPATY!

- Travis, ale znajomi mówią na mnie Bam - znajomi czyli kto? Pielęgniarki z psychiatryka?! I co to w ogóle ma znaczyć? Bam.. mniejsza z tym. Chłopak z nieźle potarganymi blond włosami i czerwoną grzywką, kolczykiem w wardze, w jakiejś rozciągniętej koszulce Sex Pistols i ciemnych spodniach wyciągnął dłoń w moją stronę - A Ty? No, jak się nazywasz?

- Saul Hudson, znaczy bardziej znany jestem jako Slash.. - zacząłem, czekając trochę na okrzyk typu "Serio? Slash?! Nie poznałem, dasz autograf?"

- Bardziej znany..? Pierwszy raz słyszę o kimś takim, jak Slash - nie no nie mogę, co z nim jest nie tak?! To On nie zna Gunsów? Wiem, że może jeszcze nie jesteśmy jacyś mega znani, ale w L.A. zaczynamy się powoli liczyć.. chyba

- Dobra, nie szkodzi. Za co tu siedzisz?

- Bo ja wiem, zgarnęli mnie z ulicy, wsadzili do radiowozu i zamknęli tutaj.. a Ty? - zapytał wyciągając rękę w stronę moich włosów

- Za to, że.. - zacząłem, patrząc, jak jego dłoń zbliża się do moich loczków - .. zgwałciłem pewną dziewczynę - dodałem cicho

- Gwałt? U mnie na ulicy i w domu takie rzeczy dzieją się praktycznie codziennie, ale nieważne.. - zamilkł siadając na podłodze. Wgapialiśmy się w siebie, jak pojebani.

  - A co Oni tu robią? - zapytała Mary

- Jadą z nami

- Ale osobnymi samochodami - McKagan zaczął się szczerzyć

- Po co? Stevenku, kochanie.. chciałam z Tobą porozmawiać.. - zaczęła się do mnie niebezpiecznie zbliżać

- Dobrze, porozmawiamy. Oni też muszą porozmawiać, więc pomyślałem, że fajnie byłoby zrobić podwójną randkę

- Tak.. bardzo fajnie - kobieta odpowiedziała z sarkazmem

- To gdzie jedziemy? - zapytała śmiejąca się McRivery

- Wybór miejsca zostawiam Waszej trójce

- No to Roxy - klasnąłem w dłonie

- Roxy.. dobra, myślałam nad jakimś bardziej romantycznym miejscem..

- Sama, powiedziałaś, że mamy wybrać

- Tak kochanie, tak powiedziałam. Wsiadaj - wskazała na samochód

- Duff, kto prowadzi? Ty czy ja?

- Ja mogę

- Ok - blondynka rzuciła kluczyki basiście. Boże jak ja mu zazdroszczę, On jedzie sobie z Dash i to jakimś normalnym samochodem. A ja? Ja muszę jechać jakimś różowym gównem. Kurwa, kto widział, żeby stara baba jeździła różowym autem? I kto widział, żebym ja jeździł czymś takim?! Nie, no ja się kiedyś chyba naprawdę zabiję.

  Cieszę się, że Izzy po mnie przyszedł, bo to chyba jednak o czymś świadczy. Nie wiem czemu tak go potraktowałam, chcę wrócić do domu, przytulić się do niego.. i chcę, żeby wszystko było dobrze. Chcę żeby było normalnie.. zaraz, normalnie? Z Gunsami? No chyba mnie pojebało.

- I co, rozmawiałaś z Izzym? - Lars usiadł obok mnie podając mi piwo

- Tak

- I co?

- I nic

- No jak nic?

- No normalnie. Nic

- Ale jest gorzej niż było.. czy lepiej..?

- Nie wiem, chyba gorzej. Izzy chciał, żebym wróciła do domu..

- A Ty? Czego chcesz?

- Chcę wrócić, ale to chyba nie ma sensu. Będę musiała wyprowadzić się z Hellhouse, przynajmniej na jakiś czas.. odpocząć od tego wszystkiego, co się dzieje.. wrócę do Seattle, pomieszkam u rodziców..

- Myślisz, że to dobry pomysł?

- Nie wiem, no ale Lars, co mam zrobić? Kocham Stradlina, ale nie jestem pewna, czy On na pewno kocha mnie..

- Przyszedł tu, chce, żebyś wróciła, co Twoim zdaniem, to oznacza? Bo ja myślę, że to jest właśnie oznaka miłości

- Nie wiem

- Oj Brack, dobrze wiesz - szepnął przytulając mnie - Idę do sklepu, chcesz coś?

- Nie, nie chcę

- Ok - wyszedł z domu uśmiechając się. Chwilę później ktoś zapukał do drzwi, Kirk i James grali w karty, więc otworzyłam, bo pewnie żaden z nich dupy by nie ruszył .

- Izzy, już Ci mówiłam, że nie wracam - Stradlin stał przede mną ze smutną miną

- Dlaczego?

- Bo nie

- Brack, proszę. Ja Cię kocham

- Nie Izzy, nie wrócę. W ogóle planuję powrót do Seattle, do rodziców

- Co? Nie, nie zrobisz mi tego!

- Sorry Izzy.. ale tak będzie lepiej, muszę odpocząć

- Nie! Brack, nigdzie nie jedziesz, wracasz do Hellhouse!

- Izzy..

- Co Izzy? Nie możesz mi tego zrobić, nie możesz mnie zostawić! Rozumiesz?

- Ale..

- Żadne ale. Brack, jak wyjedziesz, to.. ja nie będę miał już po co żyć, zabiję się, zobaczysz

- Izzy przestań, to jest szantaż

- Nie Brack, to nie szantaż. Naprawdę coś sobie zrobię - jak dotąd rozsądny Stradlin nagle zaczął wariować, zaczął gadać totalne głupoty, mimo iż był trzeźwy. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. No bo jeżeli On naprawdę byłby w stanie coś sobie zrobić? Nie darowałabym sobie tego

- Izzy, posłuchaj, nie wyjadę na zawsze - powiedziałam cicho

- Nie wyjedziesz w ogóle, wracasz ze mną do Hellhouse

- Nie

- Tak! - złapał mnie za rękę i pociągnął w swoją stronę. Chłopcy nic nie słyszeli, bo głośno słuchali muzyki

- Izzy puść, to boli

- Puszczę jak wrócisz ze mną do domu

- Izzy, nie wrócę

- Pewna jesteś?! - złapał mocniej moje nadgarstki i znowu zaczął krzyczeć, że jak wyjadę, to się zabije. Nie poznawałam go. Przecież On nigdy taki nie był. Po kilku minutach szarpaniny postanowiłam ustąpić

- Dobra Izzy, uspokój się. Wrócę z Tobą do Hellhouse

- Naprawdę?!

- Tak

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę - nachylił się, by mnie pocałować, ale odsunęłam się

- Poczekaj tu, powiem chłopakom, że wracam do domu. - poszłam do pokoju Jamesa i próbując opanować płacz, oznajmiłam chłopakom, że wracam do domu.

- Ale.. pogodziłaś się z Izzym? - zapytał Hammett

- Ej Brack, Ty płaczesz?

- Nie.. nie. Dzięki chłopaki, za wszystko, naprawdę. Cześć - wybiegłam. Łzy pojawiające się w moich oczach sprawiały, że prawie nic nie widziałam. Kiedy byłam już za drzwiami Izzy chciał mnie objąć, wyrwałam się spod jego ramienia i szłam przed siebie ocierając łzy. Nie rozumiem go. Raz jest delikatny, cichy.. a chwilę później staje się agresywny, krzyczy.. co się z nim dzieje?

___________________________________

Kurde wiem, że długo czekaliście. Przepraszam. Wybaczycie mi to? W sumie nie macie innego wyjścia xd  

Miałam dodać wczoraj, ale zbyt późno wróciłam do domu xd dzisiaj w dzień nie wyszło przez projekt z polaka i szczerze mówiąc, już myślałam, że dzisiaj nie dodam. Pamiętajcie, że ja się tak poświęcam dla WAS! ;D <3 A już dawno mogłam położyć się spać.. i rozdział dodać jutro