R.28

ROZDZIAŁ 28

Z popołudniowej drzemki obudził mnie telefon, ktoś dzwonił i dzwonił i nie było słychać, żeby ktoś był chętny i raczył w końcu odebrać.

- Ej, telefon dzwoni! Nie słyszycie? Ogłuchliście, czy jaki chuj?! Ruszyłby się ktoś! – niechętnie zlazłem z łóżka i podreptałem do salonu – Kurwa, jakie lenie, czy ja się ZAWSZE muszę przez Was denerwować?

- Izzy? Nie słyszysz, że telefon dzwoni? Czemu nie odbierasz?

- Słyszę.. od godziny słyszę, że dzwoni i od godziny przez ten jebany telefon nie śpię – chłopak otworzył puszkę z colą i wgapiał się w wyłączony telewizor

- To czemu do jasnej cholery go nie odbierzesz?! Może ktoś ma jakąś ważną sprawę, nie pomyślałeś o tym?

- No najwyraźniej nie jest to takie ważne, bo nikt się nie odzywa   

- No jak to się nikt nie odzywa?

- Normalnie, ktoś sobie żarty robi

- Kurwa, ja pierdolę, nie możecie odebrać? To takie trudne?! – Saul z Dash zeszli na dół

- Hudson, Ty się tak nie denerwuj, bo Ci się loki rozprostują

- Jezzzu.. zamknij pysk Izzy!

- Ja pierdolę.. Słucham? – Dash podniosła słuchawkę

- Młoda, i tak się nikt nie odzywa..

- Teraz mi to mówisz? – dziewczyna poszła do kuchni

- Dash, przynieś mi picie

- Weź sobie

- No przynieś

- Nie jestem Twoją służącą

- No Dash

- No już niosę leniu

- Dziękuję bardzo – Slash odstawił szklankę i bardzo mocno przytulił dziewczynę

- Slash.. puść mnie – powiedziała ledwo łapiąc oddech

- Nie

- Puść bo mnie połamiesz

- Ale ja Ci tak okazuję moją wdzięczność skarbie

- Dobrze, bardzo się cieszę.. ale możesz mnie tak mocno nie przytulać? Naprawdę mnie połamiesz, Saul ja ledwo oddycham

- No kurwa, chuje jebane! Telefon dzwoni! – Duff zbiegł z góry i przymierzył się do odebrania

- Nawet się nie wysilaj

- Dlaczego?

- Bo nikt się nie odzywa

- Pierdolisz. Odbieraliście w ogóle ? – chłopak podniósł słuchawkę – Czego?! No kurwa, to są jakieś żarty? Mnie nie śmieszą!

- Mówiłam..

- Długo już dzwoni?

- Od godziny!

- Chłopaki, możecie mi powiedzieć, co się działo w hotelu?

- Nic, a co się miało dziać?

- No nie wiem, ale tam poszliście i..

- I zrobiliśmy to, co mieliśmy zrobić

- No nie do końca, ja muszę coś jeszcze załatwić..

- Racja, Slash  nie zdążył czegoś zrobić

- A możecie mi dokładniej powiedzieć, co zrobiliście?

- Mówiłem, że go zabiję..

- Co?! Duff, Ty..

- Spokojnie. Żartuję, tylko go pobiliśmy

- Tylko.. A powiedział, co się stało? Znaczy.. czy On mnie..

- Słuchaj Dash..

- No ja nie mogę.. czemu nie odbieracie? – Steven zszedł do salonu i szurając nogami poszedł do kurewsko głośnego telefonu – Słucham?

- Co Stevenku, nikt się nie odzywa, co? – powiedziałem kładąc się na podłodze

- Skąd wiesz? I czemu leżysz na podłodze?

- Wróżką jestem

- Wróżbitą chyba

- No chyba Ty. Ja wróżką jestem, nie widać?

- Nie

- No to Ty chyba ślepy jesteś

- Nie jestem! No więc WRÓŻKO, czemu leżysz na podłodze?

- No gdzieś muszę, a skoro kanapę ktoś ZAJĄŁ, to została mi tylko podłoga..

- Jezu, nie macie innych tematów? Duff, to On..

- Niestety tak.. – dziewczyna wstała z łóżka, podszedłem do niej, chciałem ją przytulić. Odepchnęła mnie, znowu zadzwonił telefon, przyłożyłem słuchawkę do ucha

- Czego kurwa?! Taa.. znowu jebana cisza! Czego ja się spodziewałem? – rzuciłem telefonem o podłogę i usiadłem na kanapie

- Dash, posłuchaj..

- Zaraz, zaraz.. o czym Wy rozmawiacie? Kto i co zrobił Dash?

- Steven, On mnie..

- Zgwałcił ją, rozumiesz?!

- Ale kto?

- Sabo

- Żartujesz?

- Tak, żartuję! Popierdoliło Cię idioto? Jak mógłbym żartować na taki temat?!

- Ale kiedy to się stało?

- Wczoraj

- Ale.. no jak..?

- Możemy już o tym nie rozmawiać? Proszę.. – Dash usiadła pod ścianą i zakryła twarz dłońmi

- Dash, a może potrzebujesz psychologa?

- Nie, nie potrzebuję żadnego pierdolonego psychologa! Ja po prostu chcę.. – dziewczyna mówiła coraz ciszej i spokojniej - ..chcę, żeby się to wszystko już skończyło

- Spokojnie, nie płacz – Duff usiadł obok niej, obejmując ją, tylko jemu dała się wtedy dotknąć. Siedzieliśmy w milczeniu, nie wiedząc, co zrobić, otwierałem usta kilka razy, ale nie wiedziałem co powiedzieć. Zadzwonił dzwonek do drzwi

- Kurwa, co znowu?! Otworzy ktoś? – Dash uniosła rękę i pociągnęła za klamkę    

- Jest tu kto.. o dzień dobry. Polecony do Państwa

- Polecony? Od kogo?

- Nie jest napisane. To jak, pokwituje ktoś? – listonosz wyciągnął długopis

- Dobra, chyba ja muszę, bo się nikt nie ruszy – Izzy podszedł do mężczyzny, pokwitował i wziął list

- Dziękuję bardzo, do widzenia

- Do widzenia..

- No otwieraj szybciej

- Przecież otwieram

- Czytaj Izzy, czytaj! – krzyknąłem zniecierpliwiony

- „Byliście w hotelu, tak jak Wam kazałem, znaczy to, że nie jesteście aż tak głupi, jak mi się wydawało. Co z Waszą przyjaciółką? Wszystko z nią w porządku? Przyjdźcie jutro o 22 do klubu ze striptizem, tego przy hotelu. Nie zapomnijcie o swojej pięknej przyjaciółce, chcę ją zobaczyć..”

- Ej no kurwa, to ten skurwiel wie, że zostałaś zgwałcona, czy jak?

- Nie wiem, ale skąd miałby to wiedzieć?

- Właśnie, skąd? Zastanawia mnie, dlaczego On nas widział, a my go nie..

- A może go tam nie było, może.. pamiętacie tych kolesi, którzy pobili mnie i Stevena? Może Oni rzeczywiście współpracują – Slash wyrwał list Izziemu, ktoś zadzwonił do drzwi.

- Otwarte! – nikt z nas nie miał ochoty wstać

- Cześć wszystkim

- Martin? Co Ty tu robisz? – Dash ocierając łzy rzuciła się bratu na szyję

- Przyjechałem, bo mam do Ciebie.. do Was sprawę.. ej mała płakałaś?

- Nie..

- No jak nie, przecież widzę, co się stało skarbie?

- Naprawdę.. nic takiego. Jaką masz do nas sprawę? To coś ważnego?

- Mógłbym Wam podrzucić na kilka dni mojego syna? Tak za dwa-trzy tygodnie..

- Wiesz Martin – zaczęła dziewczyna – my tu ostatnio mamy..

- Jasne, że możesz stary!

- Izzy, ale..

- Co? Przecież mały jest grzeczny, nie będzie nam przeszkadzał – gitarzysta rzucił porozumiewawcze spojrzenie przyjaciółce

- Izzy, możemy porozmawiać? – dziewczyna pociągnęła przyjaciela do kuchni – Co Ty robisz? Chcesz tu sprowadzić dziecko?

- W przeciwnym razie Twój brat się o wszystkim dowie. Małemu nic nie będzie, zaufaj mi.

- Ale to jest.. Izzy, ja nie chcę ryzykować

- Ale obiecuję Ci, że nic się młodemu nie stanie. Naprawdę, zaufaj mi. Chodź, bo mam wrażenie, że Oni zaraz się wygadają

- Dash, to jak, mogę go tu zostawić?

- Tak.. – odpowiedziała niepewnie

- W takim razie, jak się już zgodziłaś, to chyba mogę Ci powiedzieć, że mały jest w samochodzie

- Żartujesz? Czemu wcześniej nie powiedziałeś? Beth też jest?

- Tak

- Przyjechaliście we trójkę i Ty nic nie mówisz?!- dziewczyna wybiegła przywitać się z bratankiem i dziewczyną brata

- Chłopaki, a teraz może mi powiecie, co się dzieje. Czemu Dash płakała?

- Nic się nie dzieje, Ona wcale nie płakała

- Taki kit to Wy możecie mojej matce wciskać, nie mnie. Ja znam swoją siostrę i jestem pewien, że coś tu nie gra

- Wszystko jest w porządku

- Beth mówiła, żebyś się pospieszył bo jest późno, a przed Wami długa droga. – Dash weszła do domu trzymając dziecko na rękach - Gdzie Wy właściwie jedziecie?

- Do rodziców

- Jason, przywitaj się z wujkiem Axlem – podbiegłem do nich i próbowałem jakoś zabawić dzieciaka, który na mój widok się rozpłakał.. to pewnie ze szczęścia

- Chyba się wystraszył Axelku

- Bo pewnie coś mu nagadałaś !

- Ja? Nie, po prostu się wystraszył rudzielcu

- Jasne, jasne..

- No zobacz, Duffa się nie boi – faktycznie, mały bawił się włosami basisty

- No co to ma być? Nie boi się takiego ćpuna, a wujcia Axla się boi? – usiadłem zrezygnowany w fotelu

- Dobra, dawaj małego i spadamy

- Musicie już?

- Tak.. jak Ci nas brakuje, to przyjedź do rodziców.

- Obawiam się, że teraz nie mogę – Dash odprowadziła Martina i Jasona, chwilę pogadała z bratem przy samochodzie i wróciła do domu.
____________________________________
W najbliższym czasie zamierzam "przywrócić Bracket do gry" . Ktoś ją jeszcze pamięta? xd

Dash.