R.25

ROZDZIAŁ 25

- Widzieliście moją czerwoną bandanę? – Dash wbiegła do domu

- Ja nie widziałem – powiedziałem rzucając butelką po piwie w stronę Duff’a. Skubaniec jest szybszy, niż myślałem.. całkiem sprytnie uniknął spotkania z moją maszyną do zabijania

- Pytam, kto widział. Axl, podpieprzyłeś mi bandanę!?

- Ja? Nie, no skąd, przecież mam swoją

- To gdzie ona jest?

- Nie wiem, pewnie wala się w pokoju u któregoś z chłopaków

- A niby dlaczego miałaby być u któregoś z chłopaków?

- No ja tam nie wiem.. ale Ty różne rzeczy z nimi robisz.. możliwe więc, że zostawiłaś ją u któregoś.. – dziewczyna usiadła obok Axla uderzając go

- Duff, widziałeś gdzieś może.. Duff, ej żyjesz?

- Tak – basista po dłuższej chwili odpowiedział obojętnie

- Boże, to Ty jeszcze obrażony jesteś ? – zapytałem idąc do kuchni

- Nie Twoja sprawa

- Spoko, o nic nie pytam, ale Duff nie zachowuj się jak dziecko

- Że niby ja zachowuję się jak dziecko, tak?!

- No a nie?

- Nie

- Duff, skarbie, ale nie denerwuj się tak

- Zamknij się Rose!

- Matko, czy Wy się musicie od rana kłócić?

- Ale czy ja się kłócę?

- Oczywiście, że nie

- Dzięki Slash

- A nie ma za co

- No więc, wracając do tematu kłótni, ja się nie kłócę, to Pan Obrażalski się ciągle obraża

- Rose, jak Cię pierdolnę to Ci się ta Twoja ruda morda w końcu zamknie!

- No Duff, kochanie mówiłem, żebyś się nie denerwował

- Axl przestań już, daj mu spokój. W ogóle wyjdźcie stąd

- Po co?

- Chcę z nim pogadać

- Dobrze, idę do chłopaków z Metalliki.. Oni się NIE OBRAŻAJĄ za  byle gówno

- No to idź, jednego oszołoma w domu mniej

- Może i jednego oszołoma mniej, ale został Ci jeszcze idiota – wokalista uśmiechnął się i poczochrał fryzurę McKagana

- Kurwa Axl, weź wypierdalaj stąd!

- No już idę, idę..

- Slash.. – dziewczyna wskazała palcem drzwi

- Idę... – poczłapałem za wokalistą z głową spuszczoną w dół

- Duff, co jest?

- Nic

- No jak nic, przecież widzę.. powiedz

- No wkurwia mnie, że ci idioci ciągle mówią, że Cię przelecą – podszedłem do okna

- Ale Ty też tak mówisz

- No wieem, mówię. Ale nie chcę słyszeć jak Oni to mówią

- To nie słuchaj. Zresztą, co z tego, że sobie mówią.. przecież to nie znaczy, że ja od razu pójdę z każdym z nich do łóżka – Dash podeszła do mnie, otworzyły się drzwi, a naszym oczom ukazał się zdyszany perkusista

- Jezuu! Schowajcie mnie! – Adler zamknął drzwi na klucz i zaczął znosić różne graty (między innymi krzesło, fotel, poduszki, butelkę po wódce a nawet chciał przyciągnąć lodówkę) którymi zabarykadował wejście do domu
- Steven, co się stało?

- Ciiicho. Bo nas usłyszy

- Ale kto?

- Ta baba z kiosku. Znowu się pomyliłem, myślałem, że to jej córka i zaprosiłem ją do nas – usłyszeliśmy jak ktoś szarpie klamkę, a chwilę później już tylko głośne pukanie do drzwi i nerwowe śmiechy

- Otwórzcie! Jaja se robicie? – Dash skierowała się w stronę drzwi, Steven siedzący na podłodze złapał ją za rękę i nie chciał puścić

- Nie, nie otwieraj

- Daj spokój

- No otwierać ! Jezu.. idioci

- Chłopaki, pomożecie mi z tym?

- Ja Ci z chęcią pomogę – pomogłem jej poodsuwać wszystko, co przeszkadzało w otwarciu drzwi

- No i został już tylko klucz..

- Nie! No Dash, proszę wiesz, że Cię lubię

- Ależ ja Cię też Stevenku, bardzo..

- No otwórzcie

- Slash?

- No a kogo się spodziewałeś? Eltona Johna?

- Nie ma jej tam?

- Kogo? Steven, nikogo tu nie ma, otwórz – perkusista powoli przekręcił klucz i ostrożnie otworzył drzwi

- Niespodzianka – wrzasnął Saul wchodząc do domu z członkami Metalliki i kobietą z kiosku

- Oszukałeś mnie chuju!

- Nie, ja Ci po prostu nie powiedziałem całej prawdy – Hudson wyszczerzył zęby, perkusista złapał go za kurtkę i zaczął szarpać – Steven, ale ostrożnie bo porwiesz

- Chuj z Twoją jebaną kurtką! Ona tu jest, rozumiesz pudlu, rozumiesz?! Ja chcę przeżyć ten dzień, moje życie nie jest wcale takie najgorsze, chcę żyć!

- Ale czy ktoś Ci zabrania?

- Tak! Ty i ta baba! Co ja Wam złego zrobiłem? Przecież byłem grzeczny, nie pyskowałem, nie biłem, nie gryzłem no nic, więc czemu mi to zrobiłeś?

- Ale co?

- No wpuściłeś ją tu

- Steven, Ona wszystko słyszy

- Nie słyszy

- Skąd wiesz? – wtrąciłem podchodząc do przyjaciół

- Spójrz tylko na nią – fakt, kobieta była zajęta rozmową z Dash i Izzym, który chyba wyrósł spod ziemi, bo wcześniej go nie było

- Może Pani się czegoś napije? Steven bardzo się cieszy, że Pani nas odwiedziła

- Co? Slash co Ty pierdolisz? – perkusista zapytał cicho szturchając łokciem gitarzystę

- No Stevenku, przynieś Pani coś do picia

- Nam też.. jakbyś mógł to coś zimnego, bo kurwa gorąco – Kirk rozsiadł się na fotelu i włączył telewizor

- Steven mówił, że jest Pani bardzo miła

- Naprawdę? Przecudny chłopak.. szkoda, że nie jestem młodsza

- Nic nie szkodzi.. Steven lubi dojrzałe kobiety

- Tak?

- Gdyby tak nie było, nie zaprosiłby Pani tutaj.. A wie Pani co najbardziej mu się podoba w takich kobietach? - Dash usiadła na oparciu fotela, który nadal dzielnie okupował Hammett. Izzy wiedząc, że dziewczyna nie powie nic, bo wybuchnie śmiechem, zaczął 

- Odpowiedzialność, seksapil.. ta drapieżność i to zdecydowanie. On to po prostu kocha

- Naprawdę?

- Jesteśmy tego pewni. Już sam widok go nakręca.. a jak już może porozmawiać, czy dotknąć.. Boże, chłopak jest w niebie – Slash mówiąc to, usiadł na podłodze i zakrył usta dłonią, biedak.. zrobił się cały czerwony, ledwo łapał oddech, a o wydaniu jakiegokolwiek innego dźwięku niż śmiech nie było nawet co marzyć.. mimo to próbował się powstrzymać  – Przepraszam, ja.. ja muszę wyjść – na czworaka udał się do kuchni

- On już chyba nawet ślub z Panią planuje

- No Izzy, nie przesadzaj.. dopiero myśli o zaręczynach

- Ale od zaręczyn to do ślubu nie daleko

- Steven! Gdzie to picie? – wrzasnął Ulrich

- Zaraz kurde! Chcieliście coś zimnego, to szukam

- Widzi Pani jaki troskliwy.. dba o nas jak nikt  

- No dokładnie i marzy o założeniu rodziny.. wie Pani.. żona, dzieci, pies, ogród  i te sprawy

- Steven !

- No czeeekaj. Dopiero wstawiłem butelkę do lodówki, trzeba trochę poczekać, żeby było zimne

- Już wróciłem – Slash wyszedł z kuchni unosząc prawą dłoń lekko nad głowę – Proszę, to dla Pani.. od naszego kochanego Stevena – chłopak wręczył kobiecie różę – Powiedział, że jest tak czerwona, jak Pani... yy Pani piękne usta oczywiście! 

- Oh, dziękuję. Pięknie pachnie

- A Steven wręcz przeciwnie..

- Słucham..?

- Powiedziałem, że Steven też tak myśli.. widzi Pani, coś Was łączy

- Mam nadzieję.. jest taki męski

- Taa.. Steven męski – Kirk szepnął przewracając oczami

- Co.. zazdrosny jesteś? O Tobie nikt nie mówi, że jesteś męski – Dash uśmiechając się powiedziała cicho do gitarzysty, On obrócił się, złapał dziewczynę i przyciągnął do siebie tak, że wylądowała na jego kolanach, zaczął ją łaskotać i się z nią drażnić, że też on musi ją dotykać

- Mam picie – Adler wszedł do pokoju trzymając srebrną tacę z napojami, rozdał szklanki każdemu a podając Hudsonowi Danielsa „niechcący” rozlał go na jego spodnie

- Adler, sieroto!

- Przepraszam, ja Ci to wytrę

- Sam sobie wytrę

- Ale ja Ci pomogę – chłopak podążył za gitarzystą, poszedłem za nimi – Kurde, stary przepraszam

- Za co? Za to, że specjalnie mnie oblałeś?

- Wcale nie specjalnie

- No nie, wcale.. Steven, mnie nie oszukasz – Saul uśmiechnął się i poklepał perkusistę po ramieniu – Daj mi chociaż jakąś ścierkę czy coś

- Czekaj, zaraz przyniosę

- Ej, Duff.. Ty dalej się gniewasz? – postanowiłem, że nie odpowiem na to pytanie, Slash spuścił wzrok na podłogę – Ale na mnie się gniewasz? Przecież ja nic nie zrobiłem.. jeżeli przeszkadza Ci to, że to ja poszedłem wtedy z Dash, to.. – chłopak zamilkł

- To..?

- To.. przepraszam – powiedział najciszej jak tylko się dało, ale nie oznacza to, że nie usłyszałem co powiedział, chciałem być pewny, że mi się nie przesłyszało no i mieć tą pieprzoną satysfakcję, że mnie przeprosił

- Mógłbyś powtórzyć ?

- No kurde przepraszam!

- Spoko – wzruszyłem ramionami

- Spoko? Ja Cię tu przepraszam, a Ty mi tylko „spoko”?!

- No a co mam powiedzieć?

- No nie wiem.. chociażby „wybaczam Ci cholerny kapeluszniku” !

- Dobra, wybaczam Ci cholerny POPIERDOLONY kapeluszniku

- Ejj, o popierdolonym nie było mowy

- A wiesz, to taki przyjacielski bonus

- Dobra, mam tą ścierkę. Łap – Adler rzucił ścierką prosto w twarz Saula – Sorki

- Jezu, Adler ja Cię zajebię

- Serio? Dobra, zabijaj.. dzisiaj się nie pogniewam

- Albo nie.. poczekaj, przecież nie mógłbym Ci tego zrobić, o co to, to nie, nie mógłbym Cię pozbawić Twojej cudownej przyszłości z przemiłą Panią z kiosku.. Wy tak bardzo do siebie pasujecie, dobrze Wam będzie razem

- A przestań, pomóżcie mi ją stąd jakoś spławić – chłopak poszedł do pokoju, my szliśmy zaraz za nim

- Steven, jesteś wreszcie. Zajmij się Panią

- Ale..

- Stevenku, dziękuję za tą piękną różę

- Co? Ale jaką.. – Dash uniosła kwiat pokazując go perkusiście- aha, no nie ma za co 

- Ależ jest za co, jest piękna – kobieta ucałowała chłopaka w policzek, kiedy się odwróciła On skrzywił się i próbował zetrzeć szminkę z policzka, Hudson znowu dostał napadu śmiechu i pobiegło kuchni

- No Steven, to może weźmiesz Panią na spacer, co? Piękna pogoda jest dzisiaj

- Ta, rzeczywiście piękna..

- No idźcie, nie marnujcie tak pięknego dnia. Miło było Panią bliżej poznać – Izzy wypchnął „zakochaną parę” z domu machając im przed zamknięciem drzwi

- Mnie również było miło Was lepiej poznać dzieciaki – krzyknęła kobieta znikając za drzwiami    

- Hah nie no Adler ma przejebane, Ona chyba serio myśli, że On coś do niej czuje

- Biedna, pewnie się zawiedzie jak zobaczy go z pierwszą lepszą dziwką

- Racja.. no albo widząc ich, się do nich przyłączy

- Tak, to też jest możliwe..

- Nie gadajmy już o Adlerze i jego wybrance – powiedział Lars – pogadajmy o naszym jutrzejszym występie!

- A właśnie Lars, nie powinniście mieć teraz próby?

- Próby? Dziewczyyyno.. a no właśnie chyba powinniśmy. A chuj z tym, w nocy pogramy

- Lars, ale po co? Wczoraj graliśmy i przedwczoraj i tydzień temu też..

- Racja, ale jak się James uprze to i dzisiaj zagramy

- Właśnie dlatego nie wrócimy dzisiaj do domu

- Pff i niby gdzie będziecie spać?

- No jak to gdzie? U Ciebie w pokoju Slash

- A dlaczego u mnie?

- A bo tak nam się podoba

- No nie ma! Jak ja chciałem, żebyście mnie przenocowali to co było?!

- No spałeś u nas przecież

- Ta, jak mnie wpuściliście do chaty, po tym jak spałem pół cholernie zimnej nocy na wycieraczce pod Waszymi pierdolonymi drzwiami!

- Oj tam marudzisz, ważne, że Cię przygarnęliśmy

- No ale nie nakarmiliście!

- A co my Caritas?

- Kirk, bo Was zaraz stąd uprzejmie wyproszę ! 

- Ej, no Bóg kazał się miłować, więc nas nie wygonisz

- Ty mi w to Boga nie mieszaj    

- Slash.. ej Hudson!

- Co?

- Picie Ci się wylało

- Nie, no kurwa znowu?! – chłopak poszedł do kuchni po coś do wytarcia a my znowu mieliśmy powód do śmiechu

- Ej słuchajcie, a gdzie jest Axl?

- Dobra pytanie Izzy.. gdzie jest Axl? Slaaaaash! Gdzie ta ruda menda?

- nie wiem, pałęta się gdzieś z Hetfieldem

- To szybko nie wróci..

- Chuj z nim, drogę do domu zna. Idę do sklepu, chce ktoś coś?

- Tak, ja chcę gumy, czekoladę, jakiegoś batonika, lizaka, groszki, chusteczki bo jakiś katar mam ostatnio, ser, pizzę i jedną mandarynkę – Lars rzucił się na łóżko

- Mhm, a mógłbyś mi to zapisać?

- Jasne.. dawaj kartkę i długopis – Izzy wręczył mu jakąś wygniecioną kartkę, jeżeli w ogóle tak to można nazwać i długopis, perkusista naskrobał na kartce listę zakupów i podał rytmicznemu

- Dobra dzięki, i tak kupię tylko wódkę

- Co? To po co ja to pisałem? – zapytał zrezygnowany

- Izzy, pójdę z Tobą.. daj mi tą nieszczęsną listę – Hammett i Stradlin wyszli z domu, my zajęliśmy się oglądaniem jakiegoś głupiego filmu i rozmową o przyszłości Adlera z tą uroczą Panią.

- Jesteśmy! Tęskniliście? – Kirk i Izzy wlecieli do domu

- Macie zakupy?

- No Lars, a masz jakieś wątpliwości? – chłopacy postawili reklamówki na stole, Ulrich z uśmiechem dorwał się do zakupów

- Chyba o czymś zapomnieliście..

- A tak, pizzy nie było

- Widzę, że reszty chyba też..

- Nie no jak? Gumy mamy – Kirk wyciągnął gumy z kieszeni i podał opakowanie przyjacielowi, który spojrzał na niego podejrzliwe – yy znaczy.. gumy mieliśmy, ale wiesz droga była nawet długa iii.. no sam rozumiesz

- Was to tylko o coś poprosić, aa nie odzywajcie się do mnie w ogóle – Lars zbył ich ruchem ręki, kiedy otworzyli usta by coś powiedzieć. 

_______________________________
Dziękuję za wszystkie komentarze, nawet nie wiecie jak mnie one motywują! Kocham Was ;D ;*
Dash.