R.36

ROZDZIAŁ 36

  - Gdzie Dash? – zapytałem przyjaciółkę, która weszła do domu z butelką wódki w ręce

- Skąd mam to wiedzieć, przecież nie szła ze mną. Nie ma jej w domu?

- Nie. Poszła Cię szukać

- Pewnie zaraz wróci

- Nie wróci.. – cicho oznajmił Saul

- Co? - gitarzysta nie odpowiadał – Saul, o czym Ty mówisz? Czemu nie wróci? – dopytywał McKagan – Slash, ogłuchłeś?! Czemu Dash nie wróci?!

- Jak byliśmy w sklepie.. – Hudson wpatrywał się w podłogę - .. jak byliśmy w sklepie, powiedziała mi, że zaczepił ją Kapelusznik. Pomyślałem, że jest przewrażliwiona, powiedziałem, że pewnie jej się zdawało. Ale ja nie wiedziałem..

- Slash, jak mogłeś to zignorować?! A co, jeśli coś jej się stanie.. pomyślałeś o tym?

- Wiesz chociaż, gdzie Ona może być?

- Daj spokój. Skąd miałby to wiedzieć? Ten pieprzony idiota myśli tylko, jak się napić i przelecieć kolejne panienki. Tak Saul, myślisz tylko o sobie

- Nie prawda. Duff, myślisz, że tylko Ty się martwisz? Skoro tak bardzo Ci na niej zależy, to czemu jej o tym nie powiesz, co? Na twoim miejscu bym się pospieszył, bo jest kilku takich, którzy się koło niej kręcą, później może być już za późno. Zresztą, nawet nie wiesz, czy jeszcze kiedyś ją zobaczysz.. – Hudson wypił kilka łyków wódki i zakrył twarz dłońmi

- Czekajcie, ej przecież nie wiemy, czy coś jej się stało. Znacie ją, może poszła się napić, albo jest w parku

- Nie, no Axl w co Ty wierz.. park! Axl, park!

- Co?

- Mówiła, że dzień przed koncertem mamy przyjść do parku. Jeżeli nie wróci, to tam pójdziemy, a teraz.. chyba pójdę jej poszukać

- Idę z Tobą

- My też – wrzasnęliśmy ochoczo z Adlerem i Stradlinem

- Ej no jak Wy, to ja też

- Nie ma mowy kochanie, Ty zostajesz w domu. Jest późno, a poza tym Dash może wrócić, prawda? – rytmiczny pocałował swoją dziewczynę i wyszedł za nami z Hellhouse.

  Wyszłam z Rainbow. Ktoś stanął za mną, zakrył mi usta ręką  i próbował zaciągnąć do jakiegoś samochodu, próbowałam się wyrwać, ale mężczyzna przyłożył mi coś do nosa, zakręciło mi się w głowie, nic nie słyszałam, mimowolnie zamknęłam oczy.

  Obudziłam się w jakimś nieznanym pomieszczeniu, głowa mnie napieprzała, jakbym z tydzień siedziała na scenie przy perkusji Adlera obsługiwanej przez Slasha. Naprzeciwko łóżka na fotelu siedział Kapelusznik

- Dash, nawet nie wiesz jak bardzo ułatwiłaś mi zadanie wychodząc z domu – mężczyzna uśmiechnął się obracając nóż w ręku

- Czego ode mnie chcesz?

- Już Ci mówiłem

- Słuchaj, nie mamy teraz tych pieniędzy, rozumiesz? Ale Ci je oddamy, dostaniesz je, tylko mnie kurwa wypuść !

- Mała, ja nie mówię o pieniądzach, dobrze wiesz, że chodzi mi o coś innego

- Dobrze, w takim razie, czemu jeszcze tego nie zrobiłeś?

- A skąd wiesz, że nie zrobiłem? – uśmiechnął się, po chwili jednak jego twarz znów została pozbawiona jakichkolwiek emocji – Czekam na publikę. Większą satysfakcję będę miał pieprząc się z Tobą przed oczami Twoich przyjaciół – rozglądałam się po pokoju, całkiem przyjemny – no może poza tymi białymi ścianami.. jak w psychiatryku ! Łóżko, trzy szafy, stolik, fotele, kolorowy dywan, kilka obrazów.. nic specjalnego. Widok z okna też nadzwyczajny nie był, wydawało mi się jednak, że skądś znam to miejsce (podwórko rzecz jasna) za cholerę jednak nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie się ono znajduje. Ponownie rozejrzałam się po pomieszczeniu, kątem oka zerknęłam na swojego porywacza, który bawił się nożem. Natychmiastowo zeskoczyłam z łóżka i pobiegłam w stronę drzwi, nawet je otworzyłam ale mężczyzna równie szybko do nich doszedł, popchnął je ręką, nie pozwalając mi wyjść

- Nie tak szybko – przytknął mnie do drzwi, uniósł nóż i machając nim przed moimi oczami, wbił go nad moją głową. Złapał mnie za nadgarstki i uśmiechając się wycedził przez zaciśnięte zęby – Nie wyjdziesz stąd szybko, nie pozwolę na to. Najpierw dostanę to, czego chcę, później będziesz wolna.. niekoniecznie żywa – odszedł. Spojrzał przez okno, usiadł na łóżku. Przełknęłam ślinę i osunęłam się na podłogę. - Mam nadzieję, że mnie znajdą – pomyślałam.

   Łaziliśmy po mieście w deszczu jak pojebani, zamiast siedzieć w domu

- Duff, ej nie przejmuj się tak. Znajdzie się – Stradlin poklepał basistę po ramieniu

- To moja wina. Kurwa, czemu ja jestem  taki bezmyślny?

- Dobra Slash, nie obwiniaj się już. To i tak nic nie da. – gitarzysta zamilkł, po chwili jednak dodał -  Skąd miałeś wiedzieć, że coś się stanie?

- Dajcie już spokój! – wrzasnąłem - Ona da sobie radę. Skupmy się na naszym koncercie.. jest jutro, a my nie mieliśmy jeszcze ani jednej próby!

- Axl, Ty się w ogóle słyszysz? Jak możesz teraz gadać o jakimś pierdolonym koncercie?

- Normalnie. Nawet nie masz pewności, czy w ogóle coś jej się stało. Pewnie siedzi u Jamesa. Zresztą.. nie interesuje mnie to teraz. Idę do Rainbow

- Pewnie, najlepiej się nachlać i mieć wszystko w dupie! Idź i nie wracaj

- No i pójdę!

- To idź – McKagan warknął i machnął ręką. Wszedł na ulicę zatrzymując taksówkę, która dosłownie w ostatniej chwili zdążyła przed nim zahamować – Idziecie ze mną, czy zostajecie z tym EGOISTĄ ? – patrzyłem na rozdartych przyjaciół i na Duffa przewracając oczami – Dobra, widzę, że chyba chcecie iść z nim, ale i tak się do tego nie przyznacie – gitarzysta wsiadł do taksówki

- Ej Duff, czekaj! Jedziemy z Tobą! Sorry Axl..

- Spoko – chłopaki wkitrali się do samochodu a ja poszedłem do baru.      

 Usiadłem przy stoliku, barman bez żadnych pytań przyniósł mi szklankę do połowy zapełnioną Danielsem. Dobrze jest mieć kolegę pracującego w barze. Od razu wie co podać i czasami nie trzeba nawet płacić.

- Co jest Axl? Zły dzień?

- A daj spokój – zatopiłem usta w trunku – Jutro gramy koncert, nie mieliśmy żadnej próby, Dash chyba zaginęła, jakiś koleś się do nas przyjebał..

- Dash zaginęła? – kiwnąłem głową - Była tu nie dawno

- Ale jak to? Dzisiaj?

- No, wyszła jakieś pół godziny temu

- Dzięki stary ! Jak będziesz coś jeszcze o niej wiedział, to dzwoń. Masz nasz numer, nie? - chłopak pokiwał głową. Wybiegłem z Rainbow. Ciekawe, gdzie te ćpuny teraz są. Dobra, jakoś ich przecież znajdę.. no chyba, że – tak, jak nasza urocza blondynka - też zaginęli. Ale szczerze w to wątpię.. Bóg aż tak mnie nie kocha. Będę się z nimi męczył do końca życia mojego, albo ich. Ale przecież ja nie narzekam. Kocham ich jak pierdolonych braci!

   - Ja pierdolę! Czemu tak wolno jedziemy?

- To my jedziemy? Myślałem, że stoimy w miejscu – z zaskoczeniem w głosie oznajmił rytmiczny

- Jedziemy tak wolno, bo wbrew pozorom o takiej godzinie jeździ dużo samochodów, no i pada deszcze więc mam ograniczoną widoczność. Chyba nie chcielibyście wypadku, prawda? - w lusterku zobaczyłem spojrzenie taksówkarza, który lekko, jakby ironicznie się uśmiechnął

- Ja idę na piechotę, nie będę siedział w jakiejś ciasnej taksówce, z dziwnym kierowcą. Spierdalam stąd. Zatrzymaj się. No zatrzymaj ten jebany wóz!

- Duff, popierdoleńcu, gdzie leziesz?

- Szukać Dash – wysiadłem z auta. Prosto w ulewę.. lało jak z cebra, ale czego się nie robi dla prawdziwych przyjaciół?

- Ej, czekaj! Idziemy z Tobą

- Zaraz, zaraz. A kto zapłaci? To, że jesteście niby sławni, nie znaczy, że będę Was sukinkoty woził na darmo!

- Masz i się pierdol – Stradlin rzucił kasą w kierowcę – Co robimy?

- Nie wiem, ale trzeba ją znaleźć

- Chłopaki, a może.. może Ona jest w domu, co? Może wróciła? – powiedział niepewnie i z nadzieją w głosie Saul

- Może..

- Ej Duff patrz, Rudzielec idzie

- Gdzie?

- No tam – Izzy położył rękę na moim ramieniu i palcem wskazał uliczkę, którą „przechadzał się” Rose

- Rzeczywiście.. Ruuudy, ej Rudy!

   No gdzie ci debile do chuja? Chyba będę musiał im GPSy w dupy powsadzać! Kurwa, kto wymyślił ten jebany deszcz?! Jestem cały mokry. Kurde, ktoś mnie woła, czy przez ten deszcz mózg mi przecieka i słyszę jakieś głosy?

- Rudy! – Bogu dzięki, to chłopaki. Z moim mózgiem wszystko w porządku! Będę miał co świętować.

- Co się tak drzecie?

- Bo nie słyszysz

- Bo mi woda mózg zalewa!

- I..? Gdybyś powiedział, że zalewa Ci uszy, to bym jeszcze zrozumiał. Ale mózg?! Przecież  Ty go nawet nie masz

- Weź Ty się kurwa chuju jebany nie odzywaj, dobra? Odezwał się, ten co ma mózg. Pff – Hudson rzucił się na mnie i zaczął czochrać moje włosy, więc ja złapałem i pociągnąłem jego czuprynę

- Ała, ał, Ałłłć. Puść!

- Ty pierwszy

- Nie!

- No to nie! – pociągnąłem głowę Saula do tyłu, On odwzajemnił się tym samym i jeszcze stanął mi cham na nodze 

- Kurwa chłopaki, przestańcie! – McKagan próbował nas rozdzielić

- To niech On mnie puści!

- Nie ma mowy

- Jest! I zejdź mi z nogi grubasie!

- Nie jestem gruby! - słusznie zauważył Slash – Przeproś.

- Za co mam Cię przeprosić?!

- Przeproś

- Nie!

- Przeproś.. – mocniej przydeptywał moją stopę

- Przepraszam..

- Co? Powtórz, nie słyszałem

- Przepraszam!

- Nic się nie stało – gitarzysta puścił moje włosy i szczerząc zęby pogłaskał mnie po głowie

- Jezu.. dzieci, do tego ułomne

- Ty,  Panie Obrażalski, Pan się przypadkiem nie zapomina? Kto tu jest ułomny?

- No właśnie, kto?

- Wy!

- Dobra, nie denerwuj się tak, bo coś Ci się jeszcze stanie. Mam wiadomość

- Jaką?

- Dash wyszła z Rainbow półgodziny przed moim przybyciem

- Czyli jest szansa, że nic jej nie jest!

- No tak mi się wydaje

- To wracamy do domu?- zapytał Stradlin – Jestem wykończony, chcę spać

- Wracamy. Tylko może zamówmy taksówkę, czy coś, bo strasznie mokro

- Nie! Dość taksówek na dzisiaj

- Co?

- Nic. Po prostu od dzisiejszej nocy Duff chyba nie lubi taksówkarzy – wracaliśmy do Hellhouse cali mokrzy

- Hahahha Slash, wyglądasz jak..

- Jak? No dokończ wredna ruda małpo

- Jak czarny, zapchlony pudel oblany wodą z kibla – widząc spojrzenie przyjaciela zacząłem biec. Tak na wszelki wypadek

- Już nie żyjesz – gitarzysta wdał się za mną w pogoń. Tak właśnie wróciliśmy do domu.  

________________________________________

Miałam zamiar wstawić go wczoraj wieczorem, ale nie mogłam oderwać się od koncertu Gunsów, żeby sprawdzić rozdział a później przyszedł mój brat, więc o sprawdzeniu w ogóle nie było mowy, bo zaraz byłoby "Widziałem co tam jest, powiem mamie" xd Miłego czytania :) Aa i dzięki za komentarze! ;* 

Dash.